Transferred to hospital

عفیف نعیمی، یکی از هفت مدیر دربند جامعه بهائی به بیمارستان منتقل شد

---

بنا بر گزارش کمیته گزارشگران حقوق بشر، عفیف نعیمی، یکی از مدیران دربند جامعه بهایی، از روز چهارشنبه گذشته و در پی وخامت حال جسمی به بیمارستان منتقل شده است. بر اساس این گزارش عفیف نعیمی، از مدت ها پیش مبتلا به بیماری بوده و مشکل غدد لنفاوی و تورم حاد در ناحیه گلو مشکلات عدیده ای برای وی ایجاد کرده بود، اما این امر با عدم رسیدگی پزشکی مناسب از سوی مسئولان زندان مواجه شده بود و در پی وخامت وضع جسمانی، از روز چهارشنبه به بیمارستان منتقل شده است. وی همچنین دچار بیماری گواتر نیز بوده است.

در حال حاضر از شرایط جسمی عفیف نعیمی، اطلاعی در دست نیست.

عفیف نعیمی، ٥٠ ساله، صنعتگری است که چون بهائی بود از حق تحصيل در دانشگاه محروم شد و نتوانست رؤیای خود را، که پزشک شود، برآورده کند. ناچار به تجارت، که یکی از تنها گزینه های بهائیان برای امرار معاش است، پرداخت و بالاخره مدير کارخانۂ نساجی و پتوبافی پدر همسرش شد. آقای نعیمی متولد يزد است و بخشی از جوانی اش را پس از مرگ پدر با بستگان‌اش در اردن زندگی کرده است. او سال‌ها در خدمات داوطلبانۂ بهائی مشارکت داشته و به عنوان معلم کلاس های کودکان و بزرگ سالان و عضو هيأت معاونت، که نهادی انتصابی برای ترويج و تشويق آموزش در ميان بهائيان است، فعال بوده.

گزارش کمیته گزارشگران حقوق بشر

Dutch postage stamp

تصویر رهبر زندانی بهائی ایران بر تمبر پستی هلندی
هیلوِرسوم، هلند، ۱۴ تير ۱۳۹۰ (۵ ژوئیه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

---

چاپ مجموعه ای از تمبرهای پستی ویژه با تصویر قربانیان نقض حقوق بشر در ایران در هلند آغاز شده است.

تمبرهای فعلی و بعدی در این مجموعه تصاویر سیمین بهبهانی، شاعر نامدار؛ منصور اسانلو، عضو اتحادیه صنفی؛ مهوش ثابت، یکی از هفت رهبر بهائی ایران؛ و نسرین ستوده، وکیل حقوق بشر را بر خود دارند.

تمبرها به صورت رسمی توسط خدمات پست ملی هلند تصویب شده و برای استفاده روی نامه معتبر هستند.

این اقدام حاصل فکر مینا سعدادی، سردبیر اصلی نهاد رسانه ای شهرزاد نیوز، تهیه کننده برنامه های رادیویی و محتوای آنلاین به فارسی و انگلیسی، بود.

خانم سعدادی گفت: «اینجا در هلند، ما امکان چاپ و طراحی تمبرهای خودمان را داریم. موارد بسیاری از نقض حقوق بشر در ایران وجود دارد، پس فکر کردیم که چرا بخش های مختلف جامعه ایران را پوشش ندهیم و کسانی را که تحت فشار هستند، مطرح نکنیم.»

شهرزاد نیوز برای تهیه و انتشار تمبرها، با نهادهای مرتبط وارد مشارکت شده است. تمبر با تصویر منصور اسانلو، رهبر زندانی یک سندیکای کارگران حمل ونقل، روی نامه هایی که از سوی فدراسیون هلندی اتحادیه های تجاری (FNV) و با موضوع وضعیت فعالان کارگری ایرانی به ایران ارسال شده، به کار رفته است.

پنج هزار نسخه از تمبرِ با تصویر مهوش ثابت تا کنون به چاپ رسیده است.

مارگا مارتنز از جامعه بهائی هلند گفت: «بسیار تکان دهنده است که چهره کسی را که راضی شده همه چیز را به خاطر ارزش هایش فدا کند، روی نامه ها و کارت های پستی در سراسر جهان ببینید.»

خانم ثابت، روانشناس آموزش دیده، به عنوان معلم و مدیر در چندین مدرسه کار کرده است. او پس از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ همراه هزاران مربّی بهائی دیگر از شغلش اخراج و از کار در نظام آموزشی عمومی محروم شد.

خانم ثابت از ۵ مارس ۲۰۰۸ زندانی شده است. او اولین نفر دستگیر شده از میان هفت عضو گروه موقتی ملی بود که در رسیدگی به نیازهای جامعه سيصد هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد. پس از ۳۰ ماه بازداشت غیر قانونی، در اوت ۲۰۱۰، اين هفت نفر بر مبنای اتهامات خلاف واقع محاکمه و هر یک به ۲۰ سال زندان محکوم شدند.

خانم مارتنز گفت: «این تمبر به طرق مختلف نه تنها نمایانگر این هفت مدیر – و حدود ۹۰ زندانی بهائی دیگر در ایران است، بلکه نماینده همه کسانی است که به خاطر ایستادگی بر سر اصول خود قربانی شده اند.»

«در زمانی که مقامات ایرانی اقدامات جامعه به منظور آموزش جوانان بهائی که از دانشگاه محروم شده اند را زیر منگنه گذاشته اند، خانم ثابت به عنوان یک معلم، یک مادر و یک بهائی، نماد تعهد به آموزش و حق آزادی دین برای همگان است.»

نسرین ستوده که چهره اش روی یکی دیگر از تمبرهای مجموعه خواهد آمد، وکیل برجسته ای است که وکالت تعداد زیادی از قربانیان نقض حقوق بشر، از جمله زندانیان محکوم به مرگ به خاطر جرائم مرتکب شده در خردسالی را بر عهده داشته است. در ژانویه امسال، مقامات خانم ستوده را به خاطر اتهاماتی از جمله «فعالیت های علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه نظام» به ۱۱ سال زندان محکوم کردند. افزون بر آن او از وکالت و خروج از کشور نیز به مدت ۲۰ سال محروم شده است.

سیمین بهبهانی ۸۳ ساله که چهره او نیز روی تمبری خواهد آمد، یکی از برجسته ترین شخصیت های ادبیات فارسی معاصر است. او که نزد ستایندگانش به «شیر ایران» معروف است، از خروج از کشور محروم شده است.

شهرزاد نیوز مقالاتی درباره تمبرها منتشر می کند و آنها را در رویدادهایی از جمله در کنفرانسی که هفته گذشته در هلند برگزار شد و حدود ۳۰۰ زن ایرانی در آن شرکت کردند، ارائه می دهد.

خانم سعدادی گفت: «آنها از اين فکر که کسانی که در ايران مبارزه می کنند چهره پيدا می کنند خوشحال بودند.»

«هنر گروه های اجتماعی اين است که بتوانند در حالی که بر مسئله خودشان تمرکز دارند، با هم و با دیگران هم مرتبط شوند. همکاری با دیگران خیلی مهم است؛ اقلیت های قومی، اقلیت های دینی، جنبش های دیگر، صدای شان آن قدر بلند نیست که به تنهایی شنیده شود.»

نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

Speaking at the European Parliament

سخنان وکیل رهبران زندانی بهائی در پارلمان اروپا
بروکسل، بلژیک، ۸ تیر ۱۳۹۰ (۲۹ ژوئن ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

---

یکی از وکیلان مدافع هفت مدیر بهائی زندانی در ایران در نشست فوق العادهای در پارلمان اروپا طی سخنان پرشوری خواستار اجرای عدالت در مورد آنها شد.

مهناز پراکند به حاضران گفت انتظار مردم ایران آن است که «دولت ها و سازمان های بین المللی که اولویت سیاسی شان احترام به بشریت و حقوق بشر است، آنها را تنها نگذارند...»

به گفته او، همه مردم ایران «در زندان بزرگی به نام جمهوری اسلامی ایران ... تحت ظلم ها و رنج های گوناگون» گرفتارند و «به اتهامات مختلفی زندانی، شکنجه یا اعدام می شوند.»

این جلسه که دیروز در اتاقی در محل پارلمان اروپا برگزار شد، اولین حضور علنی خانم پراکند از زمان فرار از وطنش بود. او پس از اين که مطلع شد به خاطر حمایتش از هفت رهبر بهائی و کسان دیگری از جمله نسرین ستوده – وکيلی که خودش به خاطر دفاع از کنشگران حقوق بشر به ۱۱ سال زندان محکوم شده – در آستانۂ دستگیری است، از کشور خارج شد.

اعضای پارلمان اروپا – که کارکنانی از کمیسیون اروپایی و سرویس امور خارجی اروپا نیز به آنان پیوستند – شاهد سخنان مشروح خانم پراکند درباره پرونده این هفت نفر و آزار فزاینده نسبت به همدینان آنها بودند.

خانم پراکند گفت: «درد و رنجی که بهائیان تحمل می کنند، اضافه بر ظلم هایی است که همه مردم ایران با آن مواجهند.»

خانم پراکند با ابراز قدردانی از این که می تواند «آزادانه و بدون محدودیت و بدون احساس ناامنی و ترس از زندان و شکنجه» سخن بگوید، گفت از اين که میتواند «صدای شهدایی باشد که صرفاً به خاطر اعتقادات شان اعدام شدند» و «به نیابت از همه کسانی که چندین سال را در زندان گذراندند و فقط به خاطر ابراز نظر شان شکنجه شدند... آشکارا سخن» بگوید، احساس افتخار میکند.

او افزود همچنین به نیابت از کسانی سخن میگويد «که از استخدام در مناصب دولتی ممنوع شده اند و از تحصیلات عالیه محرومند؛ کسانی که صرفا به خاطر باورهای شان خانه های شان ویران و حتی به گورستان های شان بی حرمتی شده؛ افرادی که به خاطر داشتن عقیده ای به جز آنچه حکمرانان کشور دارند، هنگام دنبال کردن مشاغل خصوصی مدام مورد آزار قرار می گیرند.»

خانم پراکند با اشاره به حمله اخیر مقامات ایرانی به مؤسسه آموزش عالی بهائی – یکی از اقدامات جامعه برای ارائه آموزش عالی به بهائیان جوان محروم از ورود به دانشگاه – گفت که نماینده کسانی است که «از داشتن هر نوع نهادی برای آموزش بچه های شان که از ورود به مدارس و دانشگاه های عمومی ممنوعند، محروم هستند.»

او گفت: «اگر چنین مؤسساتی وجود داشته باشند، تعطیل و مدیران شان دستگیر و زندانی می شوند.»

وی افزود: «می خواهم درباره کودکانی سخن بگویم که آزاد نیستند اعتقادات خود را بیان کنند و الا از مدرسه اخراج خواهند شد، درباره آنها که آزاد نیستند دوستان خود را انتخاب کنند و دوستی شان با افرادی که بهائی نیستند تبلیغ آئین بهائی محسوب می شود و به زندان و شکنجه شان منجر می شود.»

فهرستی از بی عدالتی ها

خانم پراکند یکی از اعضای کانون مدافعان حقوق بشر است که توسط برنده جایزه صلح نوبل، شیرین عبادی، تأسیس شد و از هفت رهبر بهائی دفاع کرد. در نشست دیروز، خانم پراکند توانست اولین گزارش مشروح از آنچه پشت درهای بسته در دادگاه هفت مدير بهائی در سال گذشته رخ داد، ارائه دهد و فهرستی طولانی از بی عدالتی ها و اشتباه های قانونی که دستگاه قضائی ایران مرتکب شده، عرضه کرد.

دستگیری مخفی هفت نفر – بدون احضاريه – در سال ۲۰۰۸، بازداشت اولیه آنها در سلول های انفرادی بدون تماس با خانواده های شان، بازجویی های انفرادی و زندانی کردن غیر قانونی آنها به مدت بیش از دو سال بدون دسترسی به مشاوره قانونی، محاکمه آنها بر مبنای اتهامات خلاف واقع، و متعاقب آن روند تجدید نظر که احکام ۲۰ ساله شان را به ۱۰ سال کاهش داد و سپس بازگرداندن احکام اوليه از جمله این موارد بود.

خانم پراکند گفت: «کیفرخواست صادره علیه موکلان ما... به جای یک سند قانونی، بیشتر شبیه یک بیانیه سیاسی بود. یک متن ۵۰ صفحه ای... پر از اتهامات و توهين به جامعه بهائی ایران و به ویژه موکلان ما. کیفرخواست فاقد هرگونه مدرکی برای اتهامات وارده بود.»

او اضافه کرد: «فقط یک کیفرخواست برای همه هفت نفر مدیر صادر شد... که اين بر خلاف همه موازين قانونی است و هيچ جرم مشخصی برای تک تک متهمان عنوان نشده بود.»

به حاضران در نشست گفته شد که پیش از دادگاه، طی دو و نیم سال بازداشت غیر قانونی، نه خانم پراکند و نه همکارانش اجازه ملاقات با موکلان خود را نیافتند.

«ما اين پرونده را طی یک دوره یک ماهه به دقت مطالعه کردیم. پرونده شامل بیش از ۲۰۰۰ صفحه بود. ما هر صفحه آن را با وسواس بررسی کرديم و سعی کردیم بفهميم چطور و بر مبنای چه دلیل، سند، مدرک یا شاهدی آزادی هفت نفر به آن شکل از آنها گرفته شده. خوشبختانه نتوانستیم هیچ سند یا دلیل قانونی بیابیم که اثبات کند يکی از اتهامات مطرح شده علیه موکلان مان درست بوده.»

«ما امیدوار بودیم که آنها تبرئه شوند چون دلیلی برای محکوم شناخته شدن شان نبود.»

پس از بررسی پرونده هم، فقط یک بار به وکیلان اجازه دیدار با زندانیان داده شد. خانم پراکند گفت: «ملاقات ما با موکلان در حضورمقامات زندان انجام شد و زنان حاضر به صورت پنهانی مکالمه ما را ضبط می کردند... این اقدام حق موکلان ما مبنی بر بيان آزادنه آنچه در زندان بر آنها رفته را نقض می کرد.»

خانم پراکند در اشاره به جريان دادگاه، از موارد بیشمار نقض روندهای قانونی و حضور عاملان وزارت اطلاعات در دادگاه با نیت ترساندن متهمان صحبت کرد.

خانم پراکند گفت: «یکی از شرایط یک محاکمه عادلانه بی طرفی قاضی دادگاه است» در حالی که در این پرونده، «قاضی دادگاه ... از همان ادبیات و عباراتی که در کیفرخواست عنوان شده بود، مانند 'فرقه منحرف بهائیت' استفاده می کرد که آشکارا نشان دهندۂ عدم بی طرفی قاضی دادگاه و برگزاری محاکمه ای ناعادلانه بر مبنای عقايد شخصی بود.»

به گفته خانم پراکند، طی دادگاه، قاضی اغلب اظهارات دفاعی موکلان را به این بهانه که استدلال شان 'تبلیغ بهائیت' محسوب می شود، قطع می کرد.

خانم پراکند افزود: «بی عدالتی که به موکلان ما تحمیل شده... انعکاسی از ظلمی است که به همه بهائیان ساکن ایران وارد می شود.»

تقاضای تداوم اقدامات

خانم پراکند در پایان سخنان خود، از دولت ها و نهادهای مختلف خواست که عاجلانه از ایران بخواهند قوانین تبعیض آمیز داخلی خود را علیه اقلیت های روشنفکر و دینی تعدیل کند و کشورهای ناقض حقوق بشر را وادار کنند دقیقاً از محتوای اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی پیروی کنند.

او همچنین از اتحادیه اروپا خواست نماینده ای به ایران بفرستد که وضعیت هفت رهبر بهائی را بررسی کند تا «شرایط غیر قانونی فعلی آنها را بهبود بخشد و برای آزادی فوری آنها اقدامات لازم را انجام دهد.»

خانم مهناز پراکند به دعوت باربارا لوچبیلر، یکی از اعضای آلمانی پارلمان اروپا که رئیس هیئت نمایندگان پارلمان برای روابط با ایران است، به پارلمان آمده بود. خانم لوچبیلر به خانم پراکند اطمینان داد که وضعیت حقوق بشر در ایران فراموش نشده است.

علاوه بر هفت مدیر، حدود ۹۰ بهائی اکنون در ایران زندانی هستند، از جمله ۹ نفر از اعضای هیئت علمی و کارکنان مؤسسه آموزش عالی بهائی که هنوز پس از یورش های ماه گذشته به خانه ۳۹ بهائی در بازداشت به سر می برند.

نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

Three years in prison

در سه سال گذشته رهبران بهائی زندانی در ایران نماد ظلم به یک ملّت بوده اند
ژنو، ۲۶ ارديبهشت ۱۳۹۰ (۱۶ مه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

همزمان با یادواره های سومین سالگرد دستگیری رهبران بهائی زندانی در ایران، در سراسر جهان بر بی عدالتی که شهروندان بی شمار این کشور با آن روبرو هستند، تمرکز شده است.

در پیام بیت العدل اعظم خطاب به بهائیان ایران، از این رهبران زندانی به عنوان مصداق بارز زندانیان وجدان یاد شده است. نامه همچنین از زنان و مردان ایرانی بسیاری صحبت می کند که پذیرفته اند به خاطر دفاع از آزادی و حقوق بشر با سختی ها روبرو شوند.

در گرد هم آیی هایی ویژه ای، از جمله در یک مهمانی در مقر کنگره آمريکا در واشنگتن دی سی، جلسۂ نيايشی در معبد بهائی سیدنی در استرالیا و جلسات دعایی که در عبادت گاه های بسیاری در سراسر هلند برگزار شد، از گرفتاری آنها یاد شد.

مهمانی در واشنگتن دی سی

در ایالات متحده، حدود سیصد نفر از کارکنان کنگره، نمایندگان گروه های حقوق بشری، فعالان رسانه و اعضای جامعه در ۱۲ مه در نشستی در ساختمان دفتر سنای هارت در واشنگتن شرکت کردند، در حالی که جمع بزرگي از سراسر دنیا در پخش مستقیم اینترنتی این رویداد حضور داشتند.

سناتور آمریکایی، مارک کرک، در یک مهمانی در واشنگتن دی سی، در ۱۲ مه ۲۰۱۱،
دربارۀ تلاش های قانونی اش برای حمایت از حقوق بشر مردم ایران سخن می گوید.
سناتور کرک اخیراً قطعنامه ای در محکوم کردن آزار دینی بهائیان در ایران، از جمله
زندانی بودن غیر قانونی هفت رهبر زندانی جامعۀ بهائی ایران، که مهمانی واشنگتن
به افتخار آنان برگزار می شد، ارائه کرد.
این رویداد به میزبانی سناتور آمریکایی، مارک کرک، برگزار شد که در آن سناتور از قطعنامه ای که اخیراً در محکوم کردن آزار بهائیان ارائه کرده بود، سخن گفت.

سناتور کرک گفت: «من روی شرایط بهائیان ایران بسیار تمرکز کرده ام. به ویژه درباره هفت رهبر بهائی، فکر می کنم لازم است نام های آنها را به خاطر بسپاریم.»

او افزود: «آنها به خاطر اتهامات بی اساس در حال گذراندن دوره های محکومیت ۲۰ ساله در زندان هستند و امروز من اینجا هستم، همان طور که ماه هاست چنین بوده، تا حمایت خود را از آنها نشان دهم و مهم تر از آن نام های تک تک آنها را به مردم آمریکا معرفی کنم.» او سپس نام های این هفت زندانی را با صدای بلند برای حاضران خواند.

فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضائی، مهوش ثابت، بهروز توکلی و وحید تیزفهم که پیش تر اعضای یک گروه موقتی ملّی بودند که در رسیدگی به نیازهای جامعه ۳۰۰,۰۰۰ نفری بهائی کشور کمک می کردند.

پوستر تهیه شده توسط کمپین اتحاد برای ایران که همۀ روزهایی را که هفت رهبر بهائی ایران تا پایان سومین سال در زندان گذرانده اند، نشان می دهد. کمپین از حامیان خواسته است پوسترهای خود را که تعداد روزهای زندان را نشان می دهد، بسازند یا در حال نگه داشتن این پوستر آماده، عکس یا فیلم بگیرند.

هنگ ساز و تهیه کنندۀ برندۀ جایزۀ گرمی، کی سی پورتر، در حال اجرای قطعۀ تازۀ خود با عنوان یاران، که به هفت رهبر بهائی اختصاص داده شده، در یک مهمانی که ۱۲ مه ۲۰۱۱ در واشنگتن دی سی به افتخار اين زندانيان برگزار شد.

مهرزاد ممتحن، از بستگان زندانی بهائی، سعید رضائی، درحال دعا خواندن در نشست ویژه ای در معبد بهائی سیدنی در استرالیا. در اين برنامه که روز یکشنبه ۱۵ مه برگزار شد، قطعاتی از متون دینی مختلف دربارۀ عدالت خوانده شد.

گروه کر معبد بهائی سیدنی در حال اجرا در نشست ویژه ای به مناسبت سومین سالگرد دستگیری هفت رهبر بهائی ایران. در اين برنامه که روز یکشنبه ۱۵ مه برگزار شد، قطعاتی از متون دینی مختلف دربارۀ عدالت خوانده شد.

جانشین معاون وزیر خارجه آمریکا، کتلین فیتزپتریک، در مهمانی گفت در حالی که رشد و تحول و اصلاحات دموکراتیک در خاورمیانه در راه است، «مقامات ایرانی هنوز راهکارهای بی رحمانه سرکوب شهروندان خود را به کار می برند، حتی زمانی که معترضان مناطق دیگر را می ستایند...»

خانم فیتزپتریک گفت: «بهائیها و اقلیت های دینی دیگر... همچنان مورد دستگیری خودسرانه، آزار و احکام ناعادلانه قرار می گیرند. این شرایط، زندگیِ نه فقط اقلیت های دینی در ایران، بلکه همه ایرانیان را نمایش می دهد و ظلمی که به دست رهبران ايران بر ملت روا میشود را منعکس می کند.»

کنت ای باورز، منشی محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متحده، در سخنان خود اشاره کرد کسانی که «در زندان های ایران گرفتارند» فقط بهائیان نیستند، بلکه «وکیلانی را که جز دفاع از موکلان خود کاری نمی کنند، روزنامه نگارانی که سعی می کنند دسترسی عموم را به اطلاعات درست تضمین کنند، و دیگر کسانی مثل دانشجویان و وبلاگ نویسان را که نظام دیدگاه هایشان را در جهت حمايت ازسیاست های خود نمی بیند» نیز شامل می شود.

در سخنرانی های دیگر، مایکل گریم، نماینده آمریکایی، استقامت جامعه بهائی ایران را ستود؛ اوا لارو، بازیگر، داستان هایی از زندگی دو زن عضو اين گروه روايت کرد؛ و ایرج کمال آبادی، برادر فریبا کمال آبادی، سخنان پایانی را عنوان نمود.

کی سی پورتر، خواننده برنده جایزه گرَمی، قطعه تازه ای با عنوان یاران اجرا کرد که پس از فهمیدن شرایط زندان و شواهد گویای بی گناهی رهبران بهائی نوشته بود.

رویدادهای در استرالیا و هلند

بیش از ۵۰۰ نفر نیز یادبود سومین سالگرد را در نشست بین دینی ویژه ای با موضوع عدالت که دیروز در معبد بهائی سیدنی استرالیا برگزار شد، بر پا کردند. یکی از مهمانان ویژه حاضر، پروفسور عبد ملک، گردآورنده انجمن استرالیایی سازمان های دینی و یک مسیحی قبطی مصری، بود.

ناتالی مبینی کاشه، رئیس دفتر امور خارجی جامعه بهائی استرالیا گفت که دولت استرالیا نیز مانند دولت های بسیار دیگر در حمایت از این هفت رهبر بهائی – و در سطح گسترده تر، حقوق بشر در ایران – فعال بوده و صدای خود را بلند کرده است.

او در مهمانی برگزار شده در مرکز اطلاعات معبد گفت: «مهم است که ما به عنوان مردم به ابراز نگرانی خود ادامه دهیم تا دولت ایران بداند که جهان مراقب آنهاست.»

یکی از حاضران نیز مهرزاد ممتحن، از بستگان سعید رضائی، بود که از امیدی سخن گفت که زندانیان وقتی میفهمند افرادی کاملاً ناآشنا به فکر آنها هستند، حس می کنند.

در هلند، شب بيداری ها و گرد هم آیی های دعای دیگر به مناسبت این سالگرد در سراسر کشور برگزار شد. در آمستردام، دعاهای ویژه ای در کلیسای کاتولیک رومی سالواتور خوانده شد. در کلیسای ارتودوکس روسی شهر نام های هفت زندانی، همراه قربانیان مسیحی و یهودی آزار دینی در ایران، با صدای بلند خوانده شد.

یک کلیسای پروتستان در ولدهوون، جمعیت خواهران خیریه در هرتم و شری رام ماندیر هندو در ویچن نیز به یادواره ها پیوستند. در اوتراخت و هاگ، در کنیسه های یهودی دعاهایی خوانده شد.

آوراهام سوتندورپ، خاخام جامعه اصلاحات یهودی هاگ، گفت: «من از طریق دعا خواندن با آن افراد شجاع مرتبط می مانم. به این امید که همه دعاها با هم درِ آزادی را بگشاید.»

گروه حقوق بشری اتحاد برای ایران، یک کمپین پوسترسازی به راه انداخت که يادآور اين نکته است که تا ۱۴ مه، این هفت نفر ۷,۷۳۴ روز در زندان رنج برده اند. کمپین از حامیان می خواهد پوسترهای خود را که تعداد روزهای زندانی بودن را نشان می دهد بسازند یا در حال نگه داشتن پوستر آماده شده که در بالا تصویرش آمده، عکس یا فیلم بگیرند.

رویدادهای دیگری به مناسبت این سالگرد در سراسر جهان برنامه ریزی شده که از جمله آنها «کنسرت همبستگی» این چهارشنبه در دهلی نو هند خواهد بود.

نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

Commencing their fourth year behind the bars

سومین سالگرد زندانی شدن رهبران بهائی ایران
نیویورک، ۲۰ ارديبهشت ۱۳۹۰ (۱۰ مه ۲۰۱۱) (سرویس خبری جامعه جهانی بهائی)

همزمان با پایان سومین سال زندان هفت رهبر بهائی در ایران، جامعه جهانی بهائی تأیید کرده که دو زن عضو این گروه به زندان دیگری منتقل شده اند.

این هفت نفر همه اعضای یک گروه موقتی ملّی بودند که در رسیدگی به نیازهای جامعه ۳۰۰,۰۰۰ نفری بهائیان ایران کمک می کردند.

هفت بهائی زندانی چندین ماه قبل از دستگیری شان. ردیف جلو، بهروز توکلی و سعید رضائی، و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت.

این شنبه، ۱۴ مه، شش نفر از آنها – فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضائی، بهروز توکلی و وحید تیزفهم – چهارمین سال زندان خود را آغاز خواهد کرد. هفتمین عضو گروه، مهوش ثابت، سه ماه زودتر از همکاران پیشین خود و در ۵ مارس ۲۰۰۸ دستگیر شد.

آنها پس از ۳۰ ماه بازداشت غیر قانونی در زندان اوین تهران، به اتهامات ناروا محاکمه و در اوت ۲۰۱۰ به ۲۰ سال زندان محکوم شدند. آنها از آن زمان در زندان گوهردشت نگه داشته شده اند.

بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد، گفت: «ما حالا می دانیم که خانم کمال آبادی و خانم ثابت روز سه شنبه، ۳ مه، به زندان قرچک، در حدود ۴۵ کیلومتری تهران، منتقل شدند.»

خانم دوگال گفت: «آنها همراه حدود ۴۰۰ زندانی دیگر در اتاق بزرگ انبارگونه ای با حداقل امکانات زندانی هستند.»

«روشن نیست که آیا قرار است این یک ترتیب طولانی مدت باشد یا خیر، ولی هر مدتی در هر زندانی برای این افراد بی گناه خیلی طولانی است.»

پنج مرد عضو گروه هنوز در یک بند مخصوص زندانیان سیاسی زندان گوهردشت از نزدیک تحت نظر هستند.

	فریبا کمال آبادی، سمت چپ، و مهوش ثابت، سمت راست. جامعۀ جهانی بهائی تأیید کرده است که آنها روز سه شنبه ۳ مه از زندان گوهردشت که از اوت ۲۰۱۰ در آنجا بوده اند، منتقل شدند و اکنون در زندان قرچک، حدود ۴۵ کیلومتری تهران، نگهداری می شوند.
	فریبا کمال آبادی، سمت چپ، و مهوش ثابت، سمت راست، در روزهای خوش تر. خانم ثابت ۵۷ ساله از ۵ مارس ۲۰۰۸ زندانی بوده است. او یک معلم و مدیر مدرسه است که به خاطر بهائی بودن از آموزش و پرورش عمومی اخراج شد. او و شوهرش دو فرزند دارند. خانم کمال آبادی ۴۸ ساله در ۱۴ مه ۲۰۰۸ دستگیر شد. او روانشناس رشد و مادر سه فرزند است و پیش تر نیز به خاطر عضويت در جامعۀ بهائی دو بار دستگیر شده بود.

یادواره های سالگرد

در چند روز آینده رویدادهایی در سراسر جهان به مناسبت سومین سالگرد دستگیری اين هفت نفر برگزار می شود.

در ایالات متحده آمریکا، روز پنج شنبه ۱۲ مه، مهمانی ویژه ای در واشنگتن دی سی توسط سناتور مارک کرک که اخیراً قطعنامه هایی دو حزبی در مجلس نمایندگان و سنا برای جلب توجه مردم به تداوم مشکلات بهائیان ایران ارائه کرد، برگزار خواهد شد.

در هلند، اعضای جوامع دینی و شبکه های میان اديان دعوت شده اند تا در جمعه و شنبه در مکان های عبادت کشور برای آزادی دین یا عقیده در ایران دعا کنند.

در هند، یک «کنسرت همبستگی» ویژه برای یادبود همه قربانیان نقض حقوق بشر برنامه ریزی شده است. اين کنسرت چهارشنبه ۱۸ مه در تالار معبد بهائی در دهلی نو برگزار خواهد شد.

اعتراض جهانی

زندانی شدن رهبران بهائی اعتراض های گسترده ای را از سوی دولت های سراسر جهان برانگیخته است. اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه سازمان های حقوق بشر بسیار و گروه های دیگر، رهبران دینی و افراد بیشمار به اين اعتراض ها پیوستند.

ماه گذشته، نخست وزیر بریتانیا، دیوید کامرون، نگرانی عمیق خود را از «ادامه آزار هفت رهبر بهائی و استمرار حملات به آئین بهائی در ایران» مورد تأکيد قرار داد.

آقای کامرون در نامه ای به محفل روحانی ملّی بهائیان بریتانیا نوشت: «کرامت و صبر شما در برابر چنین تبعیض و تهدیدهای شدید، که صرفاً به خاطر پايداری در ایمان تان به شما تحميل می شود، ستودنی است.»

آقای کامرون ابراز امیدواری کرد که تصميم اخير در مورد تعیین گزارشگر ویژه سازمان ملل – برای نظارت بر عملکرد ایران مطابق استانداردهای بین المللی حقوق بشر – و اعمال فشارها از سوی اتحادیه اروپا، «شدت نگرانی بین المللی درباره سابقه حقوق بشر ایران را به این کشور منتقل خواهد کرد و نشان خواهد داد که تداوم نقض حقوق پنهان نخواهد ماند.»

نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

Human Rights Commissioner outraged at lengthening of prison sentences for Bahá’í leaders in Iran

ادامه اعتراضهای جهانی نسبت به احکام صادره برای هفت مدیر جامعه بهائی در ایران


١٦ فروردین ماه ١٣٩٠ – مارکوس لونینگ مسئول حقوق بشر در وزارت امور خارجه آلمان در بیانیه ای اظهار داشت که تصمیمات مخفیانه دولت ایران در مورد مدیران سابق جامعه بهائیان ایران نشانگرشفاف نبودن رفتار دولت ایران میباشد.

---

http://www.auswaertiges-amt.de/EN/Infoservice/Presse/Meldungen/2011/110405-MRHHB-Iran.html

Foreign Secretary, William Hague calls on the Iranian judiciary to review the case and to cease persecution of the Baha’i faith

ادامه اعتراضهای جهانی نسبت به احکام صادره برای هفت مدیر جامعه بهائی در ایران

١٥ فروردین ماه ١٣٩٠ – ویلیام هگ وزیر امور خارجه انگلستان از ابقاء حکم بیست سال زندان عمیقا ابراز ناراحتی کرد و از قضات خواست تا با تجدید نظر در احکام صادره به آزار بهائیان خاتمه دهند.

---

http://www.fco.gov.uk/en/news/latest-news/?view=News&id=579047482

Buzek on the Iranian verdict on Baha'i religious leaders

ادامه اعتراض های جهانی نسبت به احکام صادره برای هفت مدیر جامعه بهائی در ایران



١٥ فروردین ماه ١٣٩٠ – جرزی بوزک رئیس پارلمان اروپا از مقامات ایرانی درخواست کرد تا به بازداشت غیر موجه مدیران بهائی خاتمه داده، توضیحات قانونی و واضح در مورد پرونده آنان ارائه نمایند.

---

http://www.europarl.europa.eu/document/activities/cont/201104/20110405ATT17088/20110405ATT17088EN.pdf

Statement by Catherine Ashton on the sentences of seven former Baha'i leaders in Iran

ادامه اعتراضهای جهانی نسبت به احکام صادره برای هفت مدیر جامعه بهائی در ایران


١٢ فروردین ماه ١٣٩٠ – کاترین اشتون سرپرست سیاست خارجی اتحادیه اروپا طی بیانیه ای ضمن اظهار نگرانی از احکام صادره برای هفت مدیر جامعه بهائی خواستار ازادی فوری آنان و پایان دادن به آزار و اذیت اقلیتهای مذهبی در ایران شد.

---

http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/121248.pdf

What a duplicity

حيرت از «دورويى» مسئولان در بازگرداندن حکم ۲۰ سال زندان برای مدیران بهائی ایران
نیویورک، ۱۰ فروردین ۱۳۹۰ (۳۰ مارس ۲۰۱۱) (سرویس خبری جامعه جهانی بهائی)

درست شش ماه پس از آن که دادگاه تجدید نظر ایران احکام زندان هفت رهبر بهائی را به ۱۰ سال کاهش داد، به این زندانیان گفته شد که احکام بدوی ۲۰ ساله زندان آنها دوباره برقرار شده است.

واکنش جامعه جهانی بهائی به این خبر ابراز تعجب و تأسف بود.

توضیح: هفت زندانی بهائی، در عکسی که چندین ماه قبل از دستگیری شان گرفته شده، عبارتند از، ردیف جلو، بهروز توکلی و سعید رضائی، و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت.

بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد، گفت: «ما می توانیم تأیید کنیم که مسئولان زندان به این هفت نفر گفته اند حکم دادگاه تجدید نظر باطل شده است.»

«اما به زندانیان یا وکیلان آنها هیچ حکم کتبی نشان داده نشده، بنابراین ما نمی توانیم دقیقاً مشخص کنیم که بر چه اساسی احکامِ کاهش یافته حالا لغو شده اند.»

خانم دوگال افزود: «با این حال به نظر می رسد که مشکل از جانب دادستان کل به وجود آمده، که می تواند نسبت به هر رأیی که به عقيده او با قانون شریعت تناقض دارد تقاضاى تجدید نظر کند.»

همین ماه گذشته، در سندی که سفارت ایران در بروکسل در یکی از نشست های پارلمان اروپا ارائه کرد، به جامعه بین المللی گفته شد که احکام ۱۰ ساله زندان تأیید شده است. در این سند به روشنی اظهار شده که دادگاه بدواً برای «جاسوسی، اقدام علیه امنیت ملّی و تشکیل فرقه ای غیر قانونی» احکام ۲۰ ساله صادر کرد. با این وجود در ادامه آن آمده است که رأی صادره بعداً مورد بازبینی قرار گرفت و «به ۱۰ سال زندان کاهش یافت.»

به گفته خانم دوگال، با وجود تقاضاهای مکرّر تا حال هیچ کس نسخه ای رسمی از رأی بدوی یا حکم تجدید نظر دریافت نکرده است.

«به نظر مى رسد این مجموعه نقشه اى باشد که طراحی كرده اند تا بتوانند نتیجه را مطابق اهداف خودشان دست کاری کنند. هر ناظر منصفی می تواند دورويى، بددلى بی منطق و انگیزه های شرم آور مسئولان ایرانی را در جريان این پرونده ببیند.»

خانم دوگال گفت: « عملكرد مسئولان، از بازداشت اولیه غیر قانونی و ۳۰ ماهه این هفت نفر، تا تخلفات جدى در محاکمه آنها، و سر باز زدن قوه قضائیه از صدور هر گونه رأی رسمی برای زندانیان یا وکیلان آنها، نشان داده که در تمام مراحل، تصمیم به صدور احکام سنگین را از پيش گرفته بوده اند.»

داستان یک بی عدالتی

این هفت نفر که همه اعضای یک گروه موقت ملّی بودند که به نیازهای جامعه بهائی ایران رسیدگی می کرد، در مرداد (اوت) گذشته پس از یک محاکمه مختصر و متعاقباً محکوم شدن هر یک به ۲۰ سال زندان، در زندان گوهردشت واقع در حدود ۵۰ کیلومتری غرب تهران زندانی شدند.

یک ماه بعد دادگاه تجدید نظر سه مورد از اتهامات این هفت نفر، یعنی شرکت در فعالیت های جاسوسی، همکاری با دولت اسرائیل و تهیه اسناد محرمانه برای اتباع خارجه به منظور اخلال در امنیت ملّی، را باطل اعلام کرد.

خانم دوگال گفت: «همزمان، قوه قضائیه که مصمّم بود بهائیان را به جرمی متهم کند، اعلام كرد خدمت آنها به جامعه بهائی اساساً غیرقانونی بوده و احکام آنها را ۱۰ سال تعیین کرد.»

او افزود سر باز زدن مسئولان از ارائه اسناد لازم مربوط به این پرونده به مأموران زندان در عين حال اين زندانیان را از امکان مرخصی موقت یا دسترسی به مراقبت هاى بسیار ضروری پزشکی محروم كرده است.

خانم دوگال گفت: «قوه قضائیه با سعی در مقدس جلوه دادن خود ادعای خدمت به امر عدالت را دارد در حالی که مدام حقوق شهروندان تابع و قانون مدار را پایمال می کند.»

محکوم کردن بین المللی

زندانی شدن مديران بهائی موجی از محکومیت جهانی را از سوی دولت ها – از جمله استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایرلند، هلند، زلاند نو، بریتانیا و ایالات متحده – برانگیخت.

اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه بسیاری از سازمان های حقوق بشر و دیگر گروه ها و رهبران دینی و افراد بیشمار به این اعتراض پیوستند.

خانم دوگال گفت: «به نظر می رسد فشار گسترده بین المللی، قوه قضائیه ایران را وادار کرد احکام بدوی زندان را کاهش دهد. با این حال، اکنون آنها باید به اين نتیجه رسيده باشند که می توانند به سادگی به برنامه اولیه برگردند.»

او افزود: «اما صداهای برخاسته در این ماه گذشته به تنهائی باید خلاف این نظر را به آنها نشان داده باشد.»

هفته گذشته، شورای حقوق بشر سازمان ملل به تعیین یک مأمور ویژه برای نظارت بر انجام تعهدات ایران نسبت به معیارهای بین المللی حقوق بشر رأی مثبت داد.

این قطعنامه پیرو انتشار گزارشی از سوی دبیر کل سازمان ملل بان کی مون که از گزارش های آزار اقلیت ها در ایران با تأکید ویژه بر پرونده جامعه بهائی ایران و زندانی شدن هفت رهبر بهائی ابراز نگرانی می کرد، تصویب شد.

رئیس جمهور ایالات متحده باراک اوباما، در پیام ۲۰ مارس ۲۰۱۱ خود به مناسبت سنت سال نوی ایرانی، بر موارد نقض حقوق بشر در ایران تأکید کرد: «جهان این اقدامات ناعادلانه را با نگرانی دیده بانی کرده... ما دیده ایم ... که جامعه بهائی و مسلمانان صوفی برای ایمان شان مجازات شده اند...»

اعضای همه احزاب سیاسی در کمیته دائمی امور خارجه پارلمان هلند در ۱۷ مارس نامه ای خطاب به مجلس ایران صادر و «از گزارش های مربوط به نقض حق آزادی دین یا عقیده» در ایران «نگرانی عمیقی» ابراز کرده اند و خواستار آزادی فوری هفت رهبر بهائی زندانی شده اند. سه روز قبل از آن در هند، بیش از ۹۰ شهروند برجسته تقاضای خود را مبنی بر آزادی این هفت نفر در نامه ای سرگشاده تجدید کردند.

در مقاله ای در وال استریت جورنال به تاریخ ۱۵ مارس، نوشته روزنامه نگار ایرانی آمریکایی رکسانا صابری که در زندان اوین با دو رهبر زن بهائی در یک سلول زندانی بود، آمده است: «آزار بهائیان به ویژه قابل ملاحظه بوده است. پس از انقلاب اسلامی سال ۱۹۷۹ در ایران، بهائیان بسیاری اعدام و چندین نفر ناپدید شدند. بعضی گورستان های شان را مورد بی حرمتی قرار دادند و بعضى خانه های شان را در آتش سوزاندند.»

بانی دوگال تصریح کرد که این رفتار با رهبران بهائی بخشى از برنامه دولت براى انگيختن نفرت علیه بهائیان است.

«آتش زدن محل کسب آنها، اقدام به بیرون راندن آنها از خانه های شان، همراه فهرستی از موارد دیگر نقض حقوق آنها، همه کاملاً عادی شده اند و هر روز افزایش می یابند. اکنون حدود ۷۹ بهائی در ایران زندانی هستند.»

«دولت ایران باید بداند که اقداماتش علیه بهائیان – و همه دیگر کسانی که در معرض ظلم آنها قرار می گیرند – فقط اسباب بدنامى بيشتر خودش شده است.»

خانم دوگال گفت: «ما از پا نخواهیم نشست و باز هم از دولت ها، سازمان ها و افراد روشن و منصف در همه جا خواهیم خواست هر گامی که می توانند در جهت ابراز شدیدترین اعتراض ممکن علیه اقدامات ایران بردارند.»

نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

Appeals Court confirms 20 years imprisonment

تایید حکم ۲۰ سال حبس تعزیری برای هفت مدیر سابق جامعه بهائی

در آخرین روزهای سال ١٣٨٩ دادگاه تجدید نظر جمهوری اسلامی ایران حکم ۲۰ سال حبس تعزیری برای هفت مدیر سابق جامعه بهایی را تایید کرد.

توضیح: هفت زندانی بهائی، در عکسی که چندین ماه قبل از دستگیری شان گرفته شده، عبارتند از، ردیف جلو، بهروز توکلی و سعید رضائی، و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت.

بنا به گزارش خبرگزاری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران (هرانا) هر یک از هفت مدیر سابق جامعه بهائی، از سوی دادگاه تجدیدنظر به ۲۰ سال حبس محکوم شدند. در این گزارش آمده است که، این حکم به صورت کتبی و در زندان به این هفت نفر ابلاغ شده است.

در مرداد ماه ١٣٨٩ شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به قضاوت مقیسه، هفت مدیر سابق جامعه بهائی را به ۲۰ سال و مجموعا ۱۴۰ سال حبس تعزیری محکوم کرده بود. چند هفته بعد در ۲۴ شهریور به وکلای مدافع مدیران سابق جامعه‌ی بهائی "به طور شفاهی" اعلام شد که احکام زندان آنان از بیست سال به ده سال کاهش یافته است.

لازم به یادآوریست که در روز ۲۲ اسفند از آزادی موقت آقای جمال‌الدین خانجانی جهت شرکت در مراسم یادبود همسرش جلوگیری به عمل آمد. همچنین گزارش‌ها حاکی از حضور گسترده نیروهای امنیتی در مراسم یادبود همسر جمال‌الدین خانجانی است.

Supporting Iran's seven imprisoned Baha'i leaders

تجدید حمایت گروه های حقوق بشری از هفت رهبر بهائی زندانی در ایران
نیویورک، ۱۸ اسفند ۱۳۸۹ (۹ مارس ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی

---

حمایت جهانی از هفت مدیر زندانی بهائی ایران در آغاز چهارمین سال بازداشت یکی از این زندانیان ادامه می یابد.

مهوش ثابت – معلم مدرسه و مادر دو فرزند – از ۱۵ اسفند ۱۳۸۶ (۵ مارس ۲۰۰۸) زندانی است. او ۱۷۵ روز نخست زندان خود را در حبس انفرادی بازداشت بود.

در ۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۷ (۱۴ مه ۲۰۰۸)، شش بهائی سرشناس دیگر ایرانی نیز دستگیر شدند. اين هفت نفر پس از ۲۰ ماه که بدون اتهام در زندان اوین تهران نگه داشته شدند، در دادگاه به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلاتی غیر قانونی متهم شدند. آنها عليرغم تكذيب همه اتهامات وارده اکنون احکام ۱۰ ساله زندان خود را در زندان معروف گوهردشت می گذرانند.

انتقال اخیر این زندانیان به مکان هایی با شرایط دشوارتر در زندان باعث تجدید نگرانی سازمان های حقوق بشر شده است. عفو بین الملل در آمریکا از اعضای خود خواسته است به مناسبت سال نوی ایرانی، کارت های تبریکی براى این هفت بهائی و تعدادی دیگر از زندانیان عقيدتى در ایران بفرستند. (نگاه کنید)

«نگرانی جدی»

سه سازمان مهم در ماه گذشته در بیانیه ای مشترک از جامعه بین المللی خواستند به فوریت برای آزادی این هفت نفر اقدام کند.

فدراسیون بین المللی حقوق بشر (FIDH)، جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI) و کانون مدافعان حقوق بشر (DHRC) گفتند: «انتقال های اخیر و بدتر شدن شرایط بازداشت، ما را بر اين باور می دارد که آسایش و زندگی رهبران بهائی زندانی در خطر است و ادامه بازداشت خودسرانه شان، آنها را در معرض خطری روشن و واقعی قرار می دهد که نیازمند واکنش فوری است.»

در خبری که فدراسیون بین المللی حقوق بشر در ۲۹ بهمن (۱۸ فوریه) منتشر کرد، شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل صلح، به جامعه بین المللی یادآوری کرد که «هیچ یک از زندانیان از محاکمه عادلانه ای برخوردار نبوده و ادامه بازداشت خودسرانه آنها موجب نگرانی جدی است.»

خانم عبادی که یکی از اعضای ارشد گروه وکلای مدافع این هفت بهائی نیز هست، گفت: «من بار دیگر خواهان آزادی فوری آنها و توقف همه آزارها نسبت به جامعه بهائی هستم.»

گروه حقوق اقلیت های بین الملل (MRGI) نیز در گزارشی كه منتشر کرد نوشت «میزان سرکوب گروه های اقلیت در ایران یکی از عوامل محوری، اما کمتر گزارش شده، در تلاش هاى مجدّد برای دموکراسی در اين كشور است» و افزود «آزار اقلیت هاى ایرانی بیش از همه در مورد بهائیان مشهود است.»

در بیانیه اين نهاد آمده است: «گروه رهبری غیررسمی جامعه بهائی ایران، که از سال ۲۰۰۸ در بازداشت بوده اند، در سال ۲۰۱۰ به اتهام توطئه علیه جمهوری اسلامی به ده سال زندان محکوم شدند و وکلای آنها ... نیز مورد تهدید، زندان و حمله قرار گرفته اند.»

در ۴ اسفند (۲۳ فوریه)، هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا، از «آزار شهروندان ایرانی به دست دولت شان» عميقا ابراز نگرانى كرد.

خانم کلینتون گفت: «رهبران ایران به آزار اقلیت های قومی و دینی نیز ادامه می دهند.»

او افزود: «ما از گزارش هایی که نشان مى دهند از ده ها زندانی که در سال ۲۰۱۱ اعدام شدند، بیشترین تعداد از اقلیت های قومی هستند، نگرانيم. در عین حال بهائیان و دیگر اقلیت های دینی همچنان به صورت خودسرانه دستگیر و تحت تعقیب قرار می گیرند و با احکام سنگین و شرایط خطرناک زندان روبرو هستند. ما از ایران می خواهیم همه زندانیان سیاسی و اقلیت های تحت ستم را آزاد کند... جهان همچنان مراقب است و کسانی را که مسئول این اعمال هستند جوابگو خواهد دانست.»

در گزارش جهانی ۲۰۱۱ دیده بان حقوق بشر، گروه حقوق بشر مستقر در ایالات متحده، که در ژانویه انتشار یافت نیز به مجرم شناخته شدن و محکومیت این هفت نفر اشاره شده است. در اين گزارش آمده: «حکومت بدون ارائه مدرک آنان را به جاسوسی متهم کرد و تقاضاهای وکلای آنها براى برگزاری یک محاکمه فوری و عادلانه را نادیده گرفت.»

تبریک سال جدید ایرانی

عفو بین الملل در ایالات متحده آمریکا از اعضای خود خواسته کارت های تبریکی به مناسبت سال جدید ایرانی به هفت رهبر بهائی زندانی بفرستند. (نگاه کنید)

در این اقدام اشاره می شود که «نوروز»، به معنای «روز نو»، یک تعطیلی باستانی ایرانی برای جشن گرفتن اولین روز بهار و آمدن سال جدید است.

عفو بين الملل مى گويد: «در این نوروز ما می خواهیم با ارسال تبریک چندین زندانی شجاع عقيدتى در ایران را به یاد آوریم.»

عفو بین الملل با اشاره به هفت رهبر بهائی مى نويسد: «آنها اگرچه عملى جز اجرای مسالمت آمیز آداب دینى خود انجام نداده اند، به جرائمى جدی اما بی اساس از جمله 'جاسوسی برای اسرائیل،' 'توهین به مقدسات اسلامی،' و 'تبلیغ علیه نظام' متهم شده اند.»

این گروه همچنین پیشنهاد می کند کارت هایی با منظره های «متناسب با روح تعطیلات و پیام امید و نوسازی» به هفت زندانی عقيدتى دیگر در ایران نیز فرستاده شود.

بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد، گفت: «حمایت عفو بین الملل در ایالات متحده آمریکا شایان تقدیر فراوان است.»

او گفت: «هشیاری كه توسط عفو بین الملل و گروه های دیگر ايجاد مى شود – همراه با ابراز نگرانی از سوی دولت ها و سازمان های بین المللی – همچنان منبع اصلی حفظ و آسایش این زندانیان بی گناه و دیگر کسانی است که در ایران از حقوق خود محروم هستند.»

نقل از: سرویس خبری جامعه بهائی

Grave concern for safety

نگرانى شديد در مورد امنیت مدیران بهائی زندانی در ایران
نیویورک، ۲۶ بهمن ۱۳۸۹ (۱۵ فوریه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه بهائی

توضیح: هفت زندانی بهائی، در عکسی که چندین ماه قبل از دستگیری شان گرفته شده، عبارتند از، ردیف جلو، بهروز توکلی و سعید رضائی، و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت.

هفت مدير زندانی بهائی به بندهای خطرناک‌تر زندان محل نگهداری‌شان منتقل شد‌ه‌اند.

در مورد دو زندانی‌ زن، شرايط جا به جا کردن آنها اين نگرانی را به وجود آورده که شايد اين تغيير به اين منظور بوده که فضائی نا‌امن و تهديد کننده برای سلامت آنها ايجاد شود.

جامعه جهانی بهائی اطلاع یافته که تا کنون یکی از اين خانم ها، فریبا کمال آبادی، از زمانی که به بند معروف «۲۰۰» در زندان گوهردشت فرستاده شده، مورد تهدید بدنى زندانیان ديگر قرار گرفته است.

بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل، گفت: «ظاهراً فضای این بند به شدت ملتهب است و تنش و دشمنی زیادی بین زندانیان وجود دارد.»

خانم کمال آبادی، همراه مهوش ثابت، روز شنبه به بند ۲۰۰ منتقل شد.

خانم دوگال گفت: «مشکل بتوان درباره دلیل این انتقال مطمئن شد. با این حال ما معتقدیم که زنان بهائی از زمانی که به گوهردشت رسیده اند، عليرغم شرايط بسيار دشوار زندگی خودشان، توانسته‌اند برای هم‌بندان خود منبع آسايش و اميد شوند. ظاهراً مسئولان زندان با ديدن نشانه‌هائی از احترام به آنان در زندانيان ديگر نگران شده اند و از اتهام 'تبلیغ' آئين بهائی در زندان به عنوان دليل افزايش فشارها بر آنها استفاده کرده‌اند.»

خانم دوگال افزود که این دو زن در دوران زندان، با روح خدمت به دیگران رفتار کرده اند. برای مثال آنها در زمستان ۱۳۸۷ (اوایل ۲۰۰۹) با روزنامه نگار ایرانی-ژاپنی-آمریکایی ، رکسانا صابری، در زندان اوین هم بند بودند که بعداً نوشت آنها به او در عبور از سختی‌های آن دوران کمک کردند.

هفته پیش، با اعلانی عمومی به همه زندانیان گفته شد نبايد هیچ ارتباطی با دو زن بهائی داشته باشند. با این حال هم زندانی ها، بدون توجه به این اعلان، به ارتباط با آنها ادامه دادند.

خانم دوگال گفت: «پس از انتقال این خانم ها، تعدادی از زندانیان، با وجود ممانعت نگهبانان، به طبقه پایين رفتند تا آن دو را در محل جدید ملاقات کنند.»

به گفته خانم دوگال، به خانم ها کمال آبادی و ثابت – پیش از انتقال – گفته شده بود که به زندانیان بند ۲۰۰ درباره آن دو «هشدار» داده شده است.

او گفت: «ما به شدت نگرانیم که این انتقال به عنوان وسیله ای برای ایجاد محیطی ناامن که جان یا آسایش جسمی این دو زن بی گناه را تهدید کند، طراحی شده باشد.»

شرایط دشوار و غیربهداشتی

هفت رهبر بهائی در مرداد ۱۳۸۹ (اوت ۲۰۱۰) به زندان گوهردشت، در ۲۰ کیلومتری غرب تهران، فرستاده شدند. آنها پس از آن که مدت ۲۰ ماه بدون اتهام در بازداشت نگه داشته شدند، به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلات غیرقانونی متهم، محاکمه و به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. همه اتهامات تکذیب شد.

در حالی که زندان گوهردشت به خاطر شرایط ناگوار و غیر بهداشتی اش معروف است، زندانیان بهائی در آغاز از بعضی عناصر خشونت بارتر مجموعه دور نگه داشته می شدند. آنها همچنین نسبتاً مرتب به فضاهای ورزشی بیرون دسترسی داشتند.

اما در چند هفته گذشته، هر هفت نفر از محلی که ابتدا داشتند، به بندهایی که شرایط بسیار بدتری دارند منتقل شده اند.

پنج مرد سه هفته پیش به بخش معروف به بند ۴، بخش قرنطینه ای که برای زندانیان سیاسی کنار گذاشته شده، منتقل شدند. این بخش زندانيان بيشترى دارد و بنا به گزارش ها تحت مراقبت شدید است. اين مردان اکنون از محرومیت های شدید جسمی رنج می برند.

خانم دوگال گفت: « سه نفر از آنها در یک سلول هستند و دو نفر دیگر در سلولی دیگر. در هر سلول دو تخت هست، بنابراین یکی از آنها باید روی زمین بخوابد.»

خانم دوگال گفت: «زندانیان این بخش از زندان فقط در زمان های مقرّر می توانند برای استفاده از هوای تازه بیرون بروند، در حالی که پیشتر هر وقت می خواستند می توانستند چنین کنند.»

درخواست از دولت ها

خانم دوگال گفت: «ما در نامه سرگشاده خود به تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰) به رئیس قوه قضائیه ایران تأکید کردیم که چنین محیط خشن و توهین آمیزی سزاوار حتی خطرناک ترین مجرمان هم نیست.»

«ما بار دیگر به دولت ایران می گوییم، آیا در نظر آنها تحمیل چنین شرایطی بر شهروندان بی گناه با رحمت و عدالت اسلامی توافق دارد؟»

خانم دوگال گفت: «ما همچنان دولت ها و انسان های خیرخواه را در سراسر دنیا فرا می خوانیم تا به هر طريقى که می توانند دولت ایران را متوجه كنند که اقدامات اش زير نظر است و مسئول امنیت این هفت نفر و بیش از ۵۰ بهائی دیگر است که در ایران زندانی شده اند.»

جزئیات بیشتر

این هفت نفر – بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال آبادی و عفیف نعیمی – پیش از دستگیری شان در ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ (۲۰۰۸)، اعضای یک گروه ملّی بودند که در رسیدگی به حداقل نیازهای جامعه ۳۰۰ هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد.

گزارش های محاکمه و صدور حکم برای این مدیران بهائی، همصدایی جهانی دولت ها – از جمله استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایرلند، هلند، زلاند نو، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا – را در محکوم کردن این اقدام برانگیخته است. اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه سازمان های حقوق بشر بسیار، گروه های دیگر و افراد بیشمار به این اعتراض جهانی پیوستند.

در ۳۰ آذر ۱۳۸۹ (۲۱ دسامبر ۲۰۱۰)، سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که «نگرانی عمیقی از نقض جدی، مداوم و مکرر حقوق بشر» در ایران ابراز می داشت. قطعنامه به ویژه تبعیض علیه اقلیت ها، از جمله پیروان آئین بهائی را در ایران محکوم کرد.

نقل از: سرویس خبری جامعه بهائی

Statement by Minister of Foreign Affairs of Canada

کانادا خواستار آزادی «فوری» رهبران بهايی در ايران شد

وزیر امور خارجه کانادا، روز جمعه ٢٦ آذر ١٣٨٩ با انتشار بیانیه ای ادامه بازداشت هفت تن از رهبران بهایی در ایران را محکوم کرده بار دیگر از جمهوری اسلامی خواست تا آنها را «فوراً» آزاد کند.

در این بیانیه آقای لارنس کانون ضمن اظهار تاسف خواستار آزادی بدون قید شرط آنها شد.

این افراد فريبا کمال‌آبادی، جمال‌الدين خانجانی، عفيف نعيمی، سعيد رضايی، مهوش ثابت، بهروز توکلی و وحيد تيزفهم، ٢٨ ماه پیش دستگیر و در زندان گوهردشت به سر می‌برند.

Statement by Minister Cannon on Iran’s Continued Imprisonment of Bahá’í and Other Prisoners (No. 401 - December 17, 2010 - 10:45 a.m. ET) The Honourable Lawrence Cannon, Minister of Foreign Affairs, today issued the following statement regarding the Government of Iran’s continuing imprisonment of seven Bahá’í community leaders and the ongoing denial of legal rights to other Iranians: “I note with regret the reports that Iranian authorities are continuing the imprisonment of the seven Bahá’í community leaders whose 10-year sentence was announced in September 2010. “These individuals have been held without cause for 28 months in harsh conditions at Gohardasht Prison. The accusations against them reflect a deliberate distortion of their religion and their service to the community. Canada maintains that any imprisonment on such charges is too long and that these individuals should be released unconditionally and reunited with their families as soon as possible. “Canada remains deeply concerned by the ongoing failure of the Iranian authorities to meet their domestic and international legal obligations. The Government of Canada stands firmly with the people of Iran against human rights abuses and discrimination, as well as ill treatment of women and minorities. “We once again urge the Government of Iran to reverse the deterioration of its human rights situation and to meet its legal obligations, which include ensuring due process for all those who remain in detention.” Link: http://www.international.gc.ca/media/aff/news-communiques/2010/401.aspx

Special radio program

برنامه ویژه رادیو پیام دوست

رادیو پیام دوست که پیوسته در تفاهم و پیوند دلها کوشاست برنامه ويژۂ پيرامون نامه سرگشادۂ جامعه جهانى بهائى، خطاب به آيت اللّه محمّد صادق لاريجانى، رئيس قوّه قضائيّه جمهورى اسلامى ايران ترتیب داده که در اینجا میشنوید.
این برنامه در ارتباط با حيطه اختيارات هيئت سابق ياران ايران، عدم شرکت بهائيان در اعتراضات سياسى و خدماتى که بهائيان به کشور خويش تقديم کرده اند و همچنین سایر موارد محتوی این نامه تهیه گردیده است. این برنامه با همکاری شبنم، ساغر و دکتر سعید روحانى در روز ٢٤ آذرماه ١٣٨٩ از رادیو پیام دوست پخش شد.

International human rights day

دهم دسامبر روز جهانی حقوق بشر

در آستانه روز جهانی حقوق بشر با دولت‌ها و تمام مردم خيرانديش جهان هم‌صدا می‌شويم که اين هفت بهائی (بهروز توکلی، وحيد تيزفهم، مهوش ثابت، جمال‌الدين خانجانی، سعيد رضائی، فريبا کمال آبادی، و عفيف نعيمی) و تمام بهائيان بیگناهی که در اطراف کشور زندانی هستند را آزاد کنید.

متن نامه جامعه جهانی بهائی خطاب به آیت الله محمد صادق لاریجانی رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران:

١٦ آذر ١٣٨٩ آيت ‌الله محمّد‌صادق لاريجانی رياست محترم قوّۀ قضائيّه جمهوری اسلامی ایران جناب آیت‌ الله لاریجانی، بدون شک آن مقام محترم از محاکمه و نتیجۀ استینافِ خانم‌ها فریبا کمال‌آبادی و مهوش ثابت و آقایان بهروز توکّلی، وحید تیزفهم، جمال‌الدّین خانجانی، سعید رضائی و عفیف نعیمی — هفت نفری که تا قبل از بازداشت‌، عضو هیئت یاران و مسئول تمشیت امور روحانی و اجتماعی جامعۀ بهائی ایران بودند — مستحضرید. زندگی این هفت نفر نمونه‌ای از زندگی نه فقط بهائیان بلکه زنان و مردان شریف و نجیب ایرانی از هر صنف و طبقه است. آنها فرزندان راستین این مرز و بوم هستند که کوشیده‌اند ایّام حیات‌شان را صرف خدمت به سرزمین خود نمایند. زادگاه‌شان در سراسر خاک پاک ایران‌زمین، از پایتخت کشور گرفته تا اردستان، مشهد، ارومیه، سنگسر، آبادان و یزد و سنّ‌شان بین سی و هفت تا هفتاد و هفت سال است. بعضی از آنان پدران و مادرانی سال‌خورده دارند و همگی صاحب فرزندانی در سنین مختلف می‌باشند که کوچک‌ترین آنها در هنگام بازداشت پدر فقط نه‌ساله بود. کار و حرفۀ آنان شامل مشاغل متنوّع و مفیدی است مانند روان‌شناس تربیتی، مدیر مدرسه، مددکار اجتماعی، عینک‌ساز، مؤسّس اوّلین کارخانۀ اتوماتیک آجرسازی در ایران، مهندس کشاورزی، و مدیر کارخانۀ نسّاجی. همۀ آنها در عین اشتغال به کسب و توجّه به وظایف خانوادگی روزمرّه، خدمات داوطلبانۀ ارزنده‌ای به مردم سرزمین خود نموده‌اند از جمله پیشبرد تساوی حقوق زن و مرد، ترویج سواد‌آموزی در بین اهالی ایران و فراهم ساختن امکانات آموزش برای هزاران جوان بهائی که از زمان انقلاب اسلامی تا به حال از حقّ تحصیلات عالیه در دانشگاه‌ها و مؤسّسات آموزش عالی کشور محروم بوده‌اند. از آنجایی که به درستکاری خود اطمینان داشتند و کوچک‌ترین دلیل و مدرکی هم در اثبات اتّهامات وارده بر ایشان وجود ندارد، امید این مظلومان آن بود که روند قضایی ایران آنان را تبرئه نماید. امّا متأسّفانه این امید تا به حال تحقّق نیافته و با آنان به روشی ظالمانه و مغایر موازین قانون و معیارهای عدل و انصاف رفتار شده است. به شهادت تاریخ، هر گاه شهروندان بی‌گناه به دادگاه‌های نمایشی کشیده ‌شوند در حقیقت نظام قضایی و کارگزاران قانونی مربوطه هستند که در پیشگاه وجدان مردم محاکمه می‌شوند. پروندۀ این هفت نفر که از ابتدا انظار جهانیان اعمّ از ایرانی و غیر ایرانی را با شگفتی روزافزون به خود جلب نموده، در هر مرحله از مراحل با چنان ‌قانون‌شکنی‌های فاحشی همراه بوده که عدالت‌خواهی دستگاهی را که مدّعی حراست ارزش‌های اسلامی می‌باشد زیر سؤال برده است. بی‌عدالتی آشکار در صدور حکم ده سال زندان برای این شهروندان مطیع و قانون‌مدار، ما را بر آن داشت تا در مقام نمایندگان یک‌صد و هشتاد و شش جامعۀ ملّی بهائی در سازمان ملل متّحد از شما تقاضا کنیم که به جبران این قصور خطیر بپردازید و عدالتی را که از آن محروم گشته‌اند در حقّ آنان مجری دارید. این تقاضا تنها از جانب هم‌کیشان آنها در سراسر عالم نیست بلکه سازمان ملل متّحد، دولت‌ها، نمایندگان پارلمان‌های جهان، مؤسّسات و جوامع مدنی، افراد خیّر و انسان‌دوست و متفکّرین اجتماعی نیز با ما هم‌رأی و هم‌صدا هستند و آزادی فوری آن مظلومان را خواهانند. ماٴمورین وزارت اطّلاعات جمهوری اسلامی با توسّل به شیوه‌های ناشایسته‌‌ای که حتّی با قوانین فعلی ایران نیز مغایر است — از قبیل بازداشت‌ غیر قانونی، محروم نمودن بازداشت شدگان از دسترسی قانونی به وکیل و هم‌چنین بازجویی و رفتار دور از موازین رایج مدنی به ‌منظور مجبور کردن متّهمین به اعترافات بی‌اساس — نهایت سعی را به عمل آوردند که جرمی برای آنان بتراشند. با وجود این، دادستان سرانجام نتوانست سند معتبری بر اثبات ادّعای خود بیابد. در عوض آنچه بر ملا شد نقشه‌های شوم بعضی از مسئولین و انگیزه‌های غیر انسانی و رفتار ظالمانۀ بازجویان بود. آنچه بر همگان نمودار گشت آمادگی اولیای امور برای پایمال نمودن همان موازین عدالتی است که به نیابت از طرف ملّت ایران به حفظ و رعایت آن موظّفند. نفس محاکمه آنچنان از اصل بی‌طرفی که لازمۀ آیین دادرسی است عاری بود که در واقع محکمه به مَضحکه بدل گشت. متّهمین با اطمینان کامل به بی‌گناهی خود و با اعتقاد محکم به برکناری از هر گونه پنهان‌کاری تقاضای محاکمۀ علنی کرده بودند. پرسش هر شخص کنجکاو این است که چرا قضات، دادگاه را "آزاد و علنی" اعلان نمودند ولی تقاضای ناظران علاقه‌مند از جمله هیئت‌های دیپلماتیک پذیرفته نشد؟ دلیل سخت‌گیری برای شرکت نزدیکان متّهمین در جلسات دادگاه چه بود؟ چرا خبرنگاران از ورود به جلسات دادگاه منع گردیدند امّا فیلم‌برداران دولتی فعّالانه حضور داشتند؟ دلیل حضور رعب‌آمیز ماٴمورین وزارت اطّلاعات در جلسات دادگاه چه بود؟ بر چه اساسی اجازه داده شد که دیانت متّهمین در راٴی صادره از طرف قضات، "فرقۀ ضالّه" ذکر شود؟ آیا نفس این عمل نشانۀ روشنی بر این نیست که دادگاه اصل بی‌طرفی را رعایت نکرده است؟ تنها نتیجه‌گیری ممکن این است که مسئولین امور متاٴسّفانه تحت تاٴثیر تعصّبات کور مذهبی و نفرت نسبت به جامعۀ بهائی و عقاید بهائیان عمل نموده‌اند. چگونه می‌توان بر اساس ظلم و انکار سیستماتیک حقوق اساسی گروهی از مردم، جامعه‌ای بر اساس عدالت بنا نمود؟ ملاحظه فرمایید که رفتار دولت ایران با شهروندان خود تا چه حدّ با ادّعاها و اظهارات دولت‌مردان آن کشور در میادین بین‌المللی مغایر است. دادگاه استیناف طبق حکم مورّخ ٢١ شهریور ١٣٨٩ رأی مربوط به جرایم جاسوسی، هم‌دستی با دولت اسرائیل و دادن اسناد سرّی به اتباع خارجی به منظور به خطر انداختن امنیّت ملّی را رد کرد. دادگاه بدوی نیز متّهمین را از جرم خدشه‌دار کردن نام جمهوری اسلامی ایران در صحنۀ بین‌المللی و از مفسد فی الارض بودن تبرئه کرده بود. بدین ترتیب آنچه از محتویات پرونده باقی ‌مانده بود فعّالیّت‌های این هفت نفر در زمینۀ تمشیت امور روحانی و اجتماعی جامعۀ بهائی ایران بود. ولی قضات محترم که خالی بودن پرونده از هر نوع اتّهام واقعی علیه مصالح ایران و ایرانیان را به چشم یقین مشاهده کرده بودند تحت فشار مسئولین مجبور به صدور حکمی شدید برای این بی‌گناهان بودند. بنا بر این با زمینه‌سازی، در واقع معتقدات مذهبی و خدمات این نفوس به جامعۀ بهائی را — خدمات بی‌شائبه‌ای که موجب امتنان هم‌وطنان بهائی آنان بود — واژگون جلوه‌گر ساخته و غیر قانونی قلم‌داد کرده، آنان را صرفاً به علّت بهائی بودن به ده سال زندان محکوم نمودند و اعتراض شدید نه تنها متّهمین و اعضای خانواده‌های آنها و جامعۀ جهانی بهائی، بلکه دیگر طرف‌داران عدالت در ایران و سراسر جهان را موجب شدند. متّهم نمودن نمایندگان جامعۀ بهائی به انجام اقدامات غیر قانونی، در حالی که مساعی‌شان در راه ادارۀ امور جامعه در طیّ بیست سال گذشته با اطّلاع کامل مسئولین دولت جمهوری اسلامی انجام می‌گرفته، امری کاملاً بی‌اساس، دور از انصاف و غیر قابل توجیه است. جامعۀ جهانی بهائی در نامۀ سرگشادۀ مورّخ ١٤ اسفند ١٣٨٧ خود به دادستان کلّ جمهوری اسلامی، بطلان این اتّهام را به تفصیل بیان داشته است و اکنون توجّه حضرت عالی را به آن نامه جلب می‌نماییم. مطالعۀ بی‌غرضانه و بی‌طرفانۀ آن روشن می‌سازد که هیچ دلیل موجّهی وجود ندارد که بر اساس آن جمهوری اسلامی بتواند بهائیان ایران، از جمله این هفت نفر، را خطری برای نظم عمومی و منافع جمعی آن سرزمین بداند. در اثبات اتّهام مربوط به اقدام علیه امنیّت ملّی و مشارکت این هفت نفر در اعمال خراب‌کارانه و یا این ادّعا که آنها به جریان‌سازی علیه رژیم اشتغال داشته‌اند کوچک‌ترین مدرکی وجود ندارد و البتّه متّهمین نیز آن را مؤکّداً رد نموده‌اند. ذکر این اتّهامات با سابقۀ درخشان بهائیان ایران و جهان که خدمت به وطن و نوع انسان را جزئی جدایی‌ناپذیر از تعهّدات اخلاقی خود می‌دانند ابداً موافق و سازگار نیست و هم‌چنین با این تعلیم بهائی که "در مملکت هر دولتی ساکن شوند باید به امانت و صدق و صفا با آن دولت رفتار نمایند" توافق ندارد. این نحوۀ دادرسی و این اتّهامات نشانۀ تجاوز به حریم وجدان و آزادی عقیدۀ شهروندان ایران می‌باشد و کاملاً مخالف اصل چهاردهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که می‌گوید: "به حکم آیه شریفه "لا ینهاکم الله عن الذّین لم یقاتلوکم فی الدّین و لم‏ یخرجوکم‏ من دیارکم‏ ان تبرّوهم و تقسطوا الیهم انّ‏ّ الله یحبّ المقسطین" دولت جمهوری اسلامی ایران و مسلمانان موظّفند نسبت به افراد غیر مسلمان با اخلاق حسنه و قسط و عدل اسلامی عمل نمایند و حقوق انسانی آنان را رعایت کنند...." این هفت نفر که هر نوع نقض حقوق بنیادین بشری و هتک حرمت انسانی را تحمّل نموده‌اند اکنون سال سوّم است که در بند به سر می‌برند و مسجونیّت‌شان هنوز هم در کمال گستاخی بازداشت "موقّت" نامیده می‌شود. مشاهدۀ همّت بلند، خوی خوش و کردار نیک‌شان در تضادّ با رفتار خشن سرکوب‌گران‌ و در قبال همۀ سختی‌هایی که تحمّل کرده‌اند، گواه دیگری بر سعۀ صدر و خلوص نیّت آنان است و مردم شریف ایران حال بر آن شهادت می‌دهند. اخبار واصله حاکی از آن است که هم‌بندان‌شان رفتار و کردار آنان را تحسین و تمجید می‌کنند و در آنها نور امید و منبع تسلّی و آرامش می‌بینند، از حکمت‌شان کسب توان و نیرو می‌نمایند و آنان را نماد پاک‌دلی و آزادگی که از ویژگی‌های مردم ایران است می‌شمرند. حضرت آیت الله، کوشش در جهت سرکوبی این صفات اخلاقی و خصایص روحانی چه دردی را درمان می‌کند و این ظلم و ستم نشانۀ تمسّک به کدام یک از اصول متعالی است که حضرت محمّد (ص) ترویج آن را از فرایض دین مبین اسلام می‌شمرند؟ زندان گوهردشت بدون شک افراد بی‌گناه دیگری به غیر از این هفت نفر را در بر دارد. چرا اجازه می‌دهید که یک انسان مجبور به تحمّل محیط کثیف، متعفّن، مملوّ از حشرات و آلوده به امراض و فاقد تسهیلات کافی برای نظافت و بهداشت آن زندان باشد؟ این چنین محیط خشن و موهنی حتّی درخور خطرناک‌ترین مجرمین نیست. آیا در نظر دولت ایران تحمیل چنین شرایطی بر شهروندان خود با رحمت و عدالت اسلامی توافق دارد؟ چرا به احتیاجات شدید بهداشتی و درمانی زندانیان توجّهی نمی‌شود؟ اگر لطمۀ جدیدی به سلامت این هفت نفر وارد شود چه کسی مسئولیّت آن را بر عهده خواهد داشت؟ چرا این معصومان به غذای مناسب دسترسی کافی ندارند و سلّول‌شان آنقدر تنگ است که نه تنها خواب برایشان دشوار گشته بلکه قادر نیستند به آسانی به ادای نماز و دیگر عبادات روزانۀ خود بپردازند؟ چرا قوّۀ قضائیّه بی‌رحمانه آنان را حتّی از حقّ استفاده از مرخّصی اضطراری محروم کرده است؟ آیا این تضییقات هدفی به جز تضعیف روحیّۀ این هفت نفر و دیگر بهائیان ایران دارد؟ ملاحظه فرمایید که چگونه بهائیان ایران پیوسته مجبورند از رسانه‌های وابسته به دولت خود نسبت به عقاید خویش توهینات ناروا بشنوند و شاهد تحریف و تخدیش تاریخ دین‌شان باشند، تحریکات گوناگونی را که با پشتیبانی بعضی از مسئولین امور در کوچه و بازار و از فراز منابر برای ایجاد نفرت نسبت به آنان انجام می‌شود تحمّل نمایند، به زندان غیر قانونی تن در دهند، محرومیّت از تحصیلات عالی و محدودیّت در امرار معاش را بپذیرند، در مدارس دولتی فحش و ناسزا بشنوند، املاک‌شان ویران شود و قبرستان‌هایشان با پشتیبانی ماٴمورین زیر و رو گردد. دست‌آورد این خطّ مشی تا به حال چه بوده است؟ تضییقات شدیدۀ وارده بر بهائیان در چند دهۀ اخیر آنان را در نظر مردم ایران سرمشق پای‌بندی به اصول معنوی و مظهر مقاومت سازنده در برابر ظلم‌ ساخته و هم‌چنین موجب افزایش چشم‌گیر علاقۀ مردم ایران‌زمین به آشنایی با حقایق آیین بهائی شده است. در دی‌ ماه‌ ١٣٨٨، بیت العدل اعظم، مرجع عالی بهائیان جهان، در پیامی خطاب به بهائیان ایران به این مسئله اشاره نمودند که هر گاه صاحبان قدرت با دسیسه‌بازی بر علیه شهروندان بی‌گناه عمل نمایند، در نهایت موجب بی‌اعتباری خود می‌شوند. جامعۀ جهانی بهائی نیز در نامۀ مورّخ ١٤ اسفند ١٣٨٧ خطاب به دادستان کلّ جمهوری اسلامی ایران اظهار داشت که تصمیمات سیستم قضایی ایران در مورد بهائیان پیامدهایی فراتر از جامعۀ بهائی آن کشور دارد و به مسئلۀ آزادی وجدانِ همۀ افراد ملّت تعمیم می‌یابد. امید از ذکر این مطالب آن بود که قضات محترم دادگاه به خاطر حفظ احترام این مرز و بوم، در قضاوت جانب عدالت گیرند. بهائیان در کشور شما "دیگران" نیستند بلکه جزئی جدایی‌ناپذیر از ملّت ایران هستند. بی‌عدالتی‌های وارده بر آنان بازتابی از مظالم دهشتناکی است که ملّت ایران را از هر طرف احاطه نموده است. رعایت حقوق بهائیان اکنون می‌تواند نمایان‌گر آمادگی شما برای رعایت حقوق همۀ شهروندان باشد. جبران بی‌عدالتی‌های وارده بر بهائیان پرتو امیدی در قلوب همگان نسبت به تعهّد شما به گسترش عدالت به کلّیّۀ ساکنان آن سرزمین خواهد دمید. بنا بر این درخواست ما از طرف این هفت نفر در حقیقت درخواستی برای رعایت حقوق تمام ایرانیان است. با قلبی مملوّ از عشق به کشور مقدّس ایران و با آرزوی شکوه و عظمت آن سرزمین، از آن جناب در مقام ریاست قوّۀ قضائیّه تقاضا می‌کنیم که اعضای سابق هیئت یاران را آزاد نمایید و دیگر بهائیانی را نیز که در سراسر کشور در بندند — از جمله خانم‌ها هاله روحی و رها ثابت و آقای ساسان تقوا، سه جوان بهائی که صرفاً به جرم کمک‌های انسان‌دوستانه در جهت سوادآموزی به کودکان مناطق فقرزده، اکنون چهارمین سال مسجونیّت خود را در شیراز می‌گذرانند — آزاد کنید. حقوق کامل شهروندی تمام بهائیان را محترم شمرید تا بتوانند آرزوی قلبی خود را برای خدمت در راه پیشبرد وطن عزیزشان دوش به دوش هم‌میهنان خویش تحقّق بخشند. این حقّ و این آزادی در اصل همان است که شما به درستی برای مسلمانانی که به صورت اقلّیّت در سایر کشورها به سر می‌برند طلب می‌نمایید. بهائیان نیز درخواستی بیش از این از شما ندارند. با احترام، جامعۀ بین‌المللی بهائی رونوشت: سفیر محترم جمهوری اسلامی ایران در سازمان متّحد

Open letter to the head of Iran's Judiciary

نامه سرگشاده
از حقوق همه ايرانيان دفاع می‌کند

نيويورک - ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰)
جامعه جهانی بهائی امروز، در نامه‌ای سرگشاده به رئيس قوه قضائيه ايرآن، آزار بهائيان در اين کشور را با خواست ايران برای رعايت حقوق اقليت‌های مسلمان در کشورهای ديگر مقايسه کرد.

در اين نامه آمده است: «تقاضا میکنیم…حقوق کامل شهروندی تمام بهائیان را محترم شمرید تا بتوانند آرزوی قلبی خود را برای خدمت در راه پیشبرد وطن عزیزشان دوش به دوش هم میهنان خویش تحقّق بخشند.»

«این حقّ و این آزادی در اصل همان است که شما به درستی برای مسلمانانی که به صورت اقلّیّت در سایر کشورها به سر میبرند طلب مینمایید. بهائیان نیز درخواستی بیش از این از شما ندارند.»

نامه می‌افزايد رعايت حقوق بهائيان «میتواند نمایانگر آمادگی شما برای رعایت حقوق همه شهروندان باشد.»

اين نامه، که به تاريخ ۱۶ آذر خطاب به آيت‌الله محمدصادق لاريجانی نوشته شده، بی‌عدالتی‌هائی را که نسبت به شهروندان بهائی ايران اعمال می‌شود «بازتابی از مظالم دهشتناکی … که ملّت ایران را از هر طرف احاطه نموده است.» می داند و اضافه می‌کند: «جبران بیعدالتی های وارده بر بهائیان پرتو امیدی در قلوب همگان نسبت به تعهّد شما به گسترش عدالت به کلّیّه ساکنان آن سرزمین خواهد دمید.»

جامعه جهانی بهائی براين قياس می‌نويسد: «بنابراین درخواست ما … در حقیقت درخواستی برای رعایت حقوق تمام ایرانیان است.»

«چگونه میتوان بر اساس ظلم و انکار سیستماتیک حقوق اساسی گروهی از مردم، جامعه ای بر اساس عدالت بنا نمود؟ ملاحظه فرمایید که رفتار دولت ایران با شهروندان خود تا چه حدّ با ادّعاها و اظهارات دولتمردان آن کشور در میادین بین المللی مغایر است.»

«شيوه‌های ناشايسته»

نامه فهرستی از «شيوه‌های ناشايسته‌»‌ای را ارائه می‌کند که مأمورين در جريان بازداشت، دادگاه‌های اوليه و استيناف هفت مدير جامعه بهائی، که پيش‌تر- با آگاهی مسئولان مملکتی- اعضای هيأتی ملی برای رسيدگی به امور اوليه جامعه بهائيان ايران بودند، نسبت به آنها اعمال کرده‌اند.

اين هفت نفر در ميان اتهام‌های ديگر به فعاليت عليه نظام اسلامی و راه‌اندازی تشکيلات غيرقانونی متهم شده بودند. اتهاماتی که قاطعانه از جانب آنها رد شد.

نامه با اشاره اين که دادستان اين پرونده «سرانجام نتوانست سند معتبری بر اثبات ادّعای خود بیابد.» می‌نويسد دادگاه چنان «از اصل بیطرفی که لازمه آیین دادرسی است عاری بود که در واقع محکمه به مَضحکه بدل گشت.» و از رئيس قوه‌ قضائيه می‌پرسد:« بر چه اساسی اجازه داده شد که دیانت متّهمین در رأی صادره از طرف قضات، "فرقۀ ضالّه" ذکر شود؟»

اين نامه ادامه می‌دهد:‌ «آنچه بر همگان نمودار گشت آمادگی اولیای امور برای پایمال نمودن همان موازین عدالتی است که به نیابت از طرف ملّت ایران به حفظ و رعایت آن موظّفند.»

بانی دوگال، نماينده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل می‌گويد اين اتهام که مديران جامعه بهائی برخلاف مصالح ايران عملی انجام داده‌اند از ابتدا بی‌اساس بوده است.

خانم دوگال گفت: «به اين بی‌عدالتی‌ بايد اين نکته را افزود که هنوز قوه ‌قضائيه حکم دادگاه‌ تجديد نظر را رسماً ابلاغ نکرده و در نتيجه اين زندانيان از حق درخواست آزادی به قيد وثيقه يا مرخصی از زندان محروم هستند.»

او افزود: «‌برخلاف تمام موازين منطقی اين گروه هنوز در سومين سال زندانی بودن تحت عنوان "بازداشت موقت" در زندان هستند.»

شرايط هول‌آور

بعد از صدور احکام دادگاه، اين هفت زندانی- بهروز توکلی، وحيد تيزفهم، مهوش ثابت، جمال‌الدين خانجانی، سعيد رضائی، فريبا کمال آبادی، و عفيف نعيمی- از زندان اوين به زندان گوهردشت کرج منتقل شدند.

خانم دوگال گفت : « آنها اينک برخلاف قوانين ايران در مورد انتقال زندانيان در تبعيد نگه‌داری می‌شوند. و در ميان انواع بی‌حرمتی‌های ديگر بايد محيط کثيف و متعفن و آلوده به امراض را در سلول‌هائی چنان کوچک که جا برای دراز کشيدن يا حتی انجام عبادت روزانه آنها را ندارد، تحمل کنند.»

او افزود: «گزارش‌های اخير نشان می‌دهد که سلامت آنها به خطر افتاده و به امکانات درمانی‌دسترسی کافی ندارند.»

اخبار محاکمه و محکوميت اين هفت نفر موجی از اعتراض‌های بين‌المللی را در سراسر جهان برانگيخت. اتحاديه اروپا و رئيس پارلمان اروپا به همراه نهادهای متعدد مدافعان حقوق بشر، رهبران دينی و افراد بيشمار ديگری به جمع معترضان به اين حکم‌ها پيوستند.

خانم دوگال گفت: «ما با دولت‌ها و مردم خيرانديش جهان هم‌صدا می‌شويم و از رئيس قوه قضائيه می‌خواهيم اين هفت بهائی بیگناه را- و به همراه آنها تمام بهائيانی را که در اطراف کشور زندانی هستند- آزاد کند.»

نقل از: سرویس خبری جامعه بهائی

Worldwide support

گسترش حمایت از هفت رهبر زندانی بهائی ایران در سراسر جهان
ژنو - ۲۶ شهريور ۱۳۸۹ (۱۷ سپتامبر ۲۰۱۰)

ژنو –درخواست آزادی هفت مدير بهائی ایرانی که بنا به گزارش ها، حکم زندان هر یک به ١٠ سال کاهش یافته در سراسر دنیا در حال گسترش است.

شخصیت های برجسته در هند، متخصصان پزشکی در اتریش، یک رهبر مسلمان از السالوادور و کنشگران حقوق بشر در آلمان در ابراز نگرانی به دولت ها و سازمان های غیردولتی بیشماری که تا کنون احکام صادره را آشکارا محکوم کرده اند پیوسته اند.

حکومت های استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، هلند، نیوزیلند، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا، و اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نيز احکام سنگين صادر شده برای این هفت نفر را محکوم كرده اند .

گروه های ویژه دفاع ازحقوق بشر نیز از حاميان شان خواستند تا در کمپین های نامه نویسی به منظور عدالت خواهى براى اين زندانيان شركت كنند.

گزارش کیانوش سنجری (گزارشگر صدای امریکا) از تجمع اعتراض ایرانی ها و آلمانی ها در برلین به احکام زندان هفت مدیر جامعه بهایی ایران.

Prominent figures in India condemned the sentences

حمایت ٣١ شخصیت برجسته هندی از هفت رهبر زندانی بهائی ایران

٣١ شخصیت برجسته هندی از جوامع دینی، مقامات قضائی، سازمان های جامعه مدنی و دانشگاهیان در نامه ای سرگشاده نوشتند که «تنها جرمی که این هفت نفر، دو زن و پنج مرد که مسن ترین شان ٧٧ ساله است، مرتکب شده اند آن است که بهائی هستند. آنها صلح دوست و مطیع قوانین کشورشان هستند و در جهت اصلاح جامعه ایران کوشیده اند.»

این نامه به تاریخ ٩ شهریور (٣١ اوت) توسط ماجا دارووالا، رئیس جمعیت حقوق بشر کشورهای مشترک المنافع، به سفیر جمهوری اسلامی ایران در هند فرستاده شد.

در نامه آمده: «هند و ایران پیوندهای تاریخی در زمينه زبان، شعر، معماری، موسیقی و دین داشته اند. به نام این روابط دیرینه که دو ملت را به هم پیوند می دهد، ما از دولت ایران می خواهیم بر اساس بندهای میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که آن را پذیرفته، عمل کند. این بندها خواهان تضمين اصول عدالت و آزادی است، اصولی که همه ادیان بزرگ جهان و همه ملل آنها را گرامی می دارند.»

و اضافه كرده اند: «در عين حال ما با حمایت از هفت رهبر بهائی از ٣٠٠ هزار بهائی ایرانی نیز که بزرگترین اقلیت دینی آن کشور را تشکیل می دهند و زندگی های شان مورد هجوم قرار گرفته و با بی عدالتی های کاملاً روشمند و بی-رحمانه جلوی پیشرفت شان گرفته شده، پشتیبانی می کنیم.»

Support for Iran's seven imprisoned Baha'i leaders in Gremany

حمایت از هفت رهبر زندانی بهائی ایران در آلمان

حدود ٤٠٠ نفر از جمله تعداد زیادی از مدافعان حقوق بشر روز یکشنبه با شرکت در رویدادی در دروازۀ تاریخی براندنبورگ برلین خواستار آزادی هفت رهبر بهائی ایران شدند که هركدام ابتدا به ٢٠ سال زندان محکوم شده بودند.
صدور حکم برای این هفت نفر در نشست بزرگی که در ٢١ شهریور (١٢ سپتامبر) در برلین آلمان برگزار شد نیز مورد اعتراض قرار گرفت. در این جلسه حدود ٤٠٠ نفر از جمله تعداد زیادی از مدافعان حقوق بشر شرکت داشتند.

در مقابل دروازۀ تاریخی براندنبورگ، مارکوس لونینگ، کمیسیونر حقوق بشر دولت فدرال آلمان تأکید کرد که به مسخره گرفته شدن مداوم حقوق بشر در ایران تحمل نخواهد شد: «براى ما تحمل پذير نيست که در ایران، با آن تمدن و فرهنگ، هنوز حقوق بشر نادیده گرفته و پایمال می شود.»

کلودیو روث، رئیس حزب سبز آلمان، دستگیری و محکومیت هفت بهائی را «عملی صرفاً خودسرانه و نه چیز دیگر» خواند.

خانم روث گفت آزادی دین و عقيده حاصل «لطف قدرت مندان» یا «بخشش حکومتی» نيست، بلکه «سنگ بنای میثاق-های حقوق بشر کنونی» است.

فروک سیدن استیکر، نایب رئیس مؤسسه حقوق بشر آلمان بر وظیفه حکومت ایران در احترام به تعهدات خود به بند ١٨ اعلامیه جهانی حقوق بشر تأکید کرد. او گفت: «جامعه بهائی به پشتیبانی از حقوق بشر نه فقط براى اعضای خود بلکه براى همه کسانی که حقوق شان نقض می شود شناخته شده است. و به همين خاطر آنها شایان همبستگی و عمیق ترین احترامات ما هستند.»

در این رویداد که توسط شبکه حقوق بشری اتحاد برای ایران سازماندهی شد، پیام های همبستگی در قالب نامه هایی به ارتفاع یک متر نیز به نمایش درآمد.