نگرانى شديد در مورد امنیت مدیران بهائی زندانی در ایران
نیویورک، ۲۶ بهمن ۱۳۸۹ (۱۵ فوریه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه بهائی
در مورد دو زندانی زن، شرايط جا به جا کردن آنها اين نگرانی را به وجود آورده که شايد اين تغيير به اين منظور بوده که فضائی ناامن و تهديد کننده برای سلامت آنها ايجاد شود.
جامعه جهانی بهائی اطلاع یافته که تا کنون یکی از اين خانم ها، فریبا کمال آبادی، از زمانی که به بند معروف «۲۰۰» در زندان گوهردشت فرستاده شده، مورد تهدید بدنى زندانیان ديگر قرار گرفته است.
بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل، گفت: «ظاهراً فضای این بند به شدت ملتهب است و تنش و دشمنی زیادی بین زندانیان وجود دارد.»
خانم کمال آبادی، همراه مهوش ثابت، روز شنبه به بند ۲۰۰ منتقل شد.
خانم دوگال گفت: «مشکل بتوان درباره دلیل این انتقال مطمئن شد. با این حال ما معتقدیم که زنان بهائی از زمانی که به گوهردشت رسیده اند، عليرغم شرايط بسيار دشوار زندگی خودشان، توانسته‌اند برای هم‌بندان خود منبع آسايش و اميد شوند. ظاهراً مسئولان زندان با ديدن نشانه‌هائی از احترام به آنان در زندانيان ديگر نگران شده اند و از اتهام 'تبلیغ' آئين بهائی در زندان به عنوان دليل افزايش فشارها بر آنها استفاده کرده‌اند.»
خانم دوگال افزود که این دو زن در دوران زندان، با روح خدمت به دیگران رفتار کرده اند. برای مثال آنها در زمستان ۱۳۸۷ (اوایل ۲۰۰۹) با روزنامه نگار ایرانی-ژاپنی-آمریکایی ، رکسانا صابری، در زندان اوین هم بند بودند که بعداً نوشت آنها به او در عبور از سختی‌های آن دوران کمک کردند.
هفته پیش، با اعلانی عمومی به همه زندانیان گفته شد نبايد هیچ ارتباطی با دو زن بهائی داشته باشند. با این حال هم زندانی ها، بدون توجه به این اعلان، به ارتباط با آنها ادامه دادند.
خانم دوگال گفت: «پس از انتقال این خانم ها، تعدادی از زندانیان، با وجود ممانعت نگهبانان، به طبقه پایين رفتند تا آن دو را در محل جدید ملاقات کنند.»
به گفته خانم دوگال، به خانم ها کمال آبادی و ثابت – پیش از انتقال – گفته شده بود که به زندانیان بند ۲۰۰ درباره آن دو «هشدار» داده شده است.
او گفت: «ما به شدت نگرانیم که این انتقال به عنوان وسیله ای برای ایجاد محیطی ناامن که جان یا آسایش جسمی این دو زن بی گناه را تهدید کند، طراحی شده باشد.»
شرایط دشوار و غیربهداشتی
هفت رهبر بهائی در مرداد ۱۳۸۹ (اوت ۲۰۱۰) به زندان گوهردشت، در ۲۰ کیلومتری غرب تهران، فرستاده شدند. آنها پس از آن که مدت ۲۰ ماه بدون اتهام در بازداشت نگه داشته شدند، به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلات غیرقانونی متهم، محاکمه و به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. همه اتهامات تکذیب شد.
در حالی که زندان گوهردشت به خاطر شرایط ناگوار و غیر بهداشتی اش معروف است، زندانیان بهائی در آغاز از بعضی عناصر خشونت بارتر مجموعه دور نگه داشته می شدند. آنها همچنین نسبتاً مرتب به فضاهای ورزشی بیرون دسترسی داشتند.
اما در چند هفته گذشته، هر هفت نفر از محلی که ابتدا داشتند، به بندهایی که شرایط بسیار بدتری دارند منتقل شده اند.
پنج مرد سه هفته پیش به بخش معروف به بند ۴، بخش قرنطینه ای که برای زندانیان سیاسی کنار گذاشته شده، منتقل شدند. این بخش زندانيان بيشترى دارد و بنا به گزارش ها تحت مراقبت شدید است. اين مردان اکنون از محرومیت های شدید جسمی رنج می برند.
خانم دوگال گفت: « سه نفر از آنها در یک سلول هستند و دو نفر دیگر در سلولی دیگر. در هر سلول دو تخت هست، بنابراین یکی از آنها باید روی زمین بخوابد.»
خانم دوگال گفت: «زندانیان این بخش از زندان فقط در زمان های مقرّر می توانند برای استفاده از هوای تازه بیرون بروند، در حالی که پیشتر هر وقت می خواستند می توانستند چنین کنند.»
درخواست از دولت ها
خانم دوگال گفت: «ما در نامه سرگشاده خود به تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰) به رئیس قوه قضائیه ایران تأکید کردیم که چنین محیط خشن و توهین آمیزی سزاوار حتی خطرناک ترین مجرمان هم نیست.»
«ما بار دیگر به دولت ایران می گوییم، آیا در نظر آنها تحمیل چنین شرایطی بر شهروندان بی گناه با رحمت و عدالت اسلامی توافق دارد؟»
خانم دوگال گفت: «ما همچنان دولت ها و انسان های خیرخواه را در سراسر دنیا فرا می خوانیم تا به هر طريقى که می توانند دولت ایران را متوجه كنند که اقدامات اش زير نظر است و مسئول امنیت این هفت نفر و بیش از ۵۰ بهائی دیگر است که در ایران زندانی شده اند.»
جزئیات بیشتر
این هفت نفر – بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال آبادی و عفیف نعیمی – پیش از دستگیری شان در ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ (۲۰۰۸)، اعضای یک گروه ملّی بودند که در رسیدگی به حداقل نیازهای جامعه ۳۰۰ هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد.
گزارش های محاکمه و صدور حکم برای این مدیران بهائی، همصدایی جهانی دولت ها – از جمله استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایرلند، هلند، زلاند نو، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا – را در محکوم کردن این اقدام برانگیخته است. اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه سازمان های حقوق بشر بسیار، گروه های دیگر و افراد بیشمار به این اعتراض جهانی پیوستند.
در ۳۰ آذر ۱۳۸۹ (۲۱ دسامبر ۲۰۱۰)، سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که «نگرانی عمیقی از نقض جدی، مداوم و مکرر حقوق بشر» در ایران ابراز می داشت. قطعنامه به ویژه تبعیض علیه اقلیت ها، از جمله پیروان آئین بهائی را در ایران محکوم کرد.
نقل از: سرویس خبری جامعه بهائی
نیویورک، ۲۶ بهمن ۱۳۸۹ (۱۵ فوریه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه بهائی
 |
| توضیح: هفت زندانی بهائی، در عکسی که چندین ماه قبل از دستگیری شان گرفته شده، عبارتند از، ردیف جلو، بهروز توکلی و سعید رضائی، و ایستاده، فریبا کمال آبادی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی و مهوش ثابت. |
در مورد دو زندانی زن، شرايط جا به جا کردن آنها اين نگرانی را به وجود آورده که شايد اين تغيير به اين منظور بوده که فضائی ناامن و تهديد کننده برای سلامت آنها ايجاد شود.
جامعه جهانی بهائی اطلاع یافته که تا کنون یکی از اين خانم ها، فریبا کمال آبادی، از زمانی که به بند معروف «۲۰۰» در زندان گوهردشت فرستاده شده، مورد تهدید بدنى زندانیان ديگر قرار گرفته است.
بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل، گفت: «ظاهراً فضای این بند به شدت ملتهب است و تنش و دشمنی زیادی بین زندانیان وجود دارد.»
خانم کمال آبادی، همراه مهوش ثابت، روز شنبه به بند ۲۰۰ منتقل شد.
خانم دوگال گفت: «مشکل بتوان درباره دلیل این انتقال مطمئن شد. با این حال ما معتقدیم که زنان بهائی از زمانی که به گوهردشت رسیده اند، عليرغم شرايط بسيار دشوار زندگی خودشان، توانسته‌اند برای هم‌بندان خود منبع آسايش و اميد شوند. ظاهراً مسئولان زندان با ديدن نشانه‌هائی از احترام به آنان در زندانيان ديگر نگران شده اند و از اتهام 'تبلیغ' آئين بهائی در زندان به عنوان دليل افزايش فشارها بر آنها استفاده کرده‌اند.»
خانم دوگال افزود که این دو زن در دوران زندان، با روح خدمت به دیگران رفتار کرده اند. برای مثال آنها در زمستان ۱۳۸۷ (اوایل ۲۰۰۹) با روزنامه نگار ایرانی-ژاپنی-آمریکایی ، رکسانا صابری، در زندان اوین هم بند بودند که بعداً نوشت آنها به او در عبور از سختی‌های آن دوران کمک کردند.
هفته پیش، با اعلانی عمومی به همه زندانیان گفته شد نبايد هیچ ارتباطی با دو زن بهائی داشته باشند. با این حال هم زندانی ها، بدون توجه به این اعلان، به ارتباط با آنها ادامه دادند.
خانم دوگال گفت: «پس از انتقال این خانم ها، تعدادی از زندانیان، با وجود ممانعت نگهبانان، به طبقه پایين رفتند تا آن دو را در محل جدید ملاقات کنند.»
به گفته خانم دوگال، به خانم ها کمال آبادی و ثابت – پیش از انتقال – گفته شده بود که به زندانیان بند ۲۰۰ درباره آن دو «هشدار» داده شده است.
او گفت: «ما به شدت نگرانیم که این انتقال به عنوان وسیله ای برای ایجاد محیطی ناامن که جان یا آسایش جسمی این دو زن بی گناه را تهدید کند، طراحی شده باشد.»
شرایط دشوار و غیربهداشتی
هفت رهبر بهائی در مرداد ۱۳۸۹ (اوت ۲۰۱۰) به زندان گوهردشت، در ۲۰ کیلومتری غرب تهران، فرستاده شدند. آنها پس از آن که مدت ۲۰ ماه بدون اتهام در بازداشت نگه داشته شدند، به اتهاماتی از جمله جاسوسی و تأسیس تشکیلات غیرقانونی متهم، محاکمه و به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. همه اتهامات تکذیب شد.
در حالی که زندان گوهردشت به خاطر شرایط ناگوار و غیر بهداشتی اش معروف است، زندانیان بهائی در آغاز از بعضی عناصر خشونت بارتر مجموعه دور نگه داشته می شدند. آنها همچنین نسبتاً مرتب به فضاهای ورزشی بیرون دسترسی داشتند.
اما در چند هفته گذشته، هر هفت نفر از محلی که ابتدا داشتند، به بندهایی که شرایط بسیار بدتری دارند منتقل شده اند.
پنج مرد سه هفته پیش به بخش معروف به بند ۴، بخش قرنطینه ای که برای زندانیان سیاسی کنار گذاشته شده، منتقل شدند. این بخش زندانيان بيشترى دارد و بنا به گزارش ها تحت مراقبت شدید است. اين مردان اکنون از محرومیت های شدید جسمی رنج می برند.
خانم دوگال گفت: « سه نفر از آنها در یک سلول هستند و دو نفر دیگر در سلولی دیگر. در هر سلول دو تخت هست، بنابراین یکی از آنها باید روی زمین بخوابد.»
خانم دوگال گفت: «زندانیان این بخش از زندان فقط در زمان های مقرّر می توانند برای استفاده از هوای تازه بیرون بروند، در حالی که پیشتر هر وقت می خواستند می توانستند چنین کنند.»
درخواست از دولت ها
خانم دوگال گفت: «ما در نامه سرگشاده خود به تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۸۹ (۷ دسامبر ۲۰۱۰) به رئیس قوه قضائیه ایران تأکید کردیم که چنین محیط خشن و توهین آمیزی سزاوار حتی خطرناک ترین مجرمان هم نیست.»
«ما بار دیگر به دولت ایران می گوییم، آیا در نظر آنها تحمیل چنین شرایطی بر شهروندان بی گناه با رحمت و عدالت اسلامی توافق دارد؟»
خانم دوگال گفت: «ما همچنان دولت ها و انسان های خیرخواه را در سراسر دنیا فرا می خوانیم تا به هر طريقى که می توانند دولت ایران را متوجه كنند که اقدامات اش زير نظر است و مسئول امنیت این هفت نفر و بیش از ۵۰ بهائی دیگر است که در ایران زندانی شده اند.»
جزئیات بیشتر
این هفت نفر – بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال آبادی و عفیف نعیمی – پیش از دستگیری شان در ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ (۲۰۰۸)، اعضای یک گروه ملّی بودند که در رسیدگی به حداقل نیازهای جامعه ۳۰۰ هزار نفری بهائیان ایران کمک می کرد.
گزارش های محاکمه و صدور حکم برای این مدیران بهائی، همصدایی جهانی دولت ها – از جمله استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، مجارستان، ایرلند، هلند، زلاند نو، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا – را در محکوم کردن این اقدام برانگیخته است. اتحادیه اروپا و رئیس پارلمان اروپا نیز همراه سازمان های حقوق بشر بسیار، گروه های دیگر و افراد بیشمار به این اعتراض جهانی پیوستند.
در ۳۰ آذر ۱۳۸۹ (۲۱ دسامبر ۲۰۱۰)، سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که «نگرانی عمیقی از نقض جدی، مداوم و مکرر حقوق بشر» در ایران ابراز می داشت. قطعنامه به ویژه تبعیض علیه اقلیت ها، از جمله پیروان آئین بهائی را در ایران محکوم کرد.
نقل از: سرویس خبری جامعه بهائی
No comments:
Post a Comment