دستگیری ها بخشی از برنامه رسمی برای جلوگیری از رشد بهائیان ایران است
نیویورک، ۰۴ خرداد ۱۳۹۰ (۲۵ مه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی
یورش به خانه های حدود ۳۰ بهائی که به آموزش اعضای جوان جامعه، که توسط دولت از تحصيل دانشگاهی محروم شده اند، مشغول بودند، آخرین اقدام از سیاست های مستمر ایران برای به حاشيه راندن بزرگ ترین اقلیت دینی غیر مسلمان کشور است.
حامیان حقوق بشر پوستری منتشر کرده اند که بعضی کارکنان دستگیر شدۀ مؤسسه آموزش عالی بهائی در ایران را نشان می دهد.
بهائیان ايران که پس از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ به صورت روشمند از آموزش عالی محروم شده اند، در نبودن راه های دیگر، برنامه های آموزشی خود را آغاز کردند.
بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد، گفت: «مقامات ایرانی آشکارا مصمم اند که آموزش جوانان را، که توسط دولت از امکانات محروم شده اند، برای جامعه بهائی غیر ممکن سازند.»
او گفت: «محروم کردن افراد از حق تحصیل محروم کردن آنها از حق زیست به عنوان افرادی آزاد و مفيد - و مشارکت در حيات جامعه شان است.»
حدود ۱۶ بهائی روز شنبه ۲۱ مه یا پس از آن دستگیر شدند. یکی از ایشان آزاد و هشت بهائی دیگر توسط مأموران وزارت اطلاعات بازجویی و بعد آزاد شدند.
بانی دوگال گفت: «این اقدام نشان می دهد که ایران میخواهد در برنامه خود برای تضعیف روحیه جوانان بهائی، نابود کردن امیدهای تحصيلی آنها و ریشه کن کردن جامعه بهائی به عنوان یک گروه زنده در کشور تا کجا پیش رود.»
او همچنین اشاره کرد که حکومت ایران در پی جویی سیاست خود آشکارا قوانين بین المللی را نقض می کند.
بر اساس میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، «هر کس باید حق آزادی فکر، وجدان و دین را داشته باشد.»
بند ۱۳ میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی «حق تحصیل هر فرد» را و این که «آموزش عالی باید بر اساس ظرفیت در دسترس همه قرار گیرد» به رسمیت می شناسد.
خانم دوگال اشاره کرد: «ایران هر دو پیمان را در سال ۱۹۷۵ امضا کرده است.»
«آزار بی شرمانه»
اخبار اولیه دستگیری ها با اعتراض دولت ها، سازمان های غیر دولتی، کنشگران حقوق بشر و دیگران مواجه شده است.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران (ICHRI) خواستار آزادی فوری این زندانیان شده است.
هادی قائمی، سخنگوی کمپین، گفت: «این حملات به مؤسسه آموزش عالی بهائی باید متوقف شود و مسئولان باید فوراً بهائیانی را که اخیراً بازداشت شده اند، آزاد کنند.»
او افزود: «تبعیضی که ایران در عرصه آموزش علیه بهائیان روا می دارد، بخشی از سیاست جاری تبعیض دینی و نقض آشکار تعهدات بین المللی آن است.»
لئوناردو لئو، رئیس کمیسیون آزادی دینی بین الملل در آمریکا، گفت: «هیچ چیز جلودار حکومت ایران در آزار بی شرمانه بهائیان در ایران نیست.»
«این که مقامات اکنون سیاستی برای منع بهائیان از ورود به دانشگاه های ایران دارند، کافی نیست و حکومت حالا به صورت روشمند میکوشد از اقدام درونی جامعه بهائی برای تأمين فرصت آموزشی فراتر از دبیرستان برای جواناناش جلوگيری کند.»
آقای لئو گفت با این دستگیری ها، «تعداد بهائیانی که اکنون زندانی هستند به ۱۰۰ نزدیک می شود، عددی که به مدت بیش از دو دهه دیده نشده بود.»
«جلوگیری از رشد و توسعه»
طی سال های پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹، تعداد زیادی از بهائیان جوان از تحصیل اخراج شدند. این محرومیت در سطح دانشگاهی تقریباً کامل بود.
هدف گرفتن ظالمانه بهائیان توسط رژیم تازه – از جمله اعدام بیش از ۲۰۰ عضو برجسته –موجب انتقاد گسترده بین المللی از جمله مجموعه ای از قطعنامه ها از طرف سازمان ملل در محکوميت نقض حقوق بشر در ایران شد.
حکومت رویکرد خود را نرم تر کرد و به دانش آموزان دوره ابتدایی و راهنمایی اجازه بازگشت به مدرسه را داد. اما دانشجویان دانشگاهی محروم ماندند.
نيت ایران از چنین سیاست هایی آن بود که - بدون مواجه شدن با تحريم های بين المللی- ۳۰۰,۰۰۰ بهائی ایران را به گوشه فراموشی براند. افشای سند محرمانه ای که برنامه ای برای «جلوگیری» از «رشد و توسعه» جامعه بهائی طرح ریزی می کرد، اين موضوع را تأييد کرد.
آين سند که در ۱۹۹۱ به امضای رهبر عالی ایران علی خامنه ای رسیده بود، اقدامات سرکوبگرانه ای علیه بهائیان، از جمله اخراج دانشجویان از دانشگاه ها، در صورتی که مشخص شود بهائی هستند، را در دستور کار قرار می داد.
مؤسسه آموزش عالی بهائی
ساز و کار ساده ای برای محروم کردن بهائیان از آموزش عالی به کار گرفته شد. از هر کس که در آزمون های ورودی دانشگاه های کشور شرکت می کرد خواسته می شد دین خود را اعلام کند. متقاضیانی که پیرو یکی از چهار دین به رسمیت شناخته شده در ایران – اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی – نبودند، محروم می شدند.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، بهائیان آثار این محرومیت را با راه اندازی برنامه آموزشی جامعه خود ، که به مؤسسه آموزش عالی بهائی (BIHE)، معروف شد، تخفیف دادند. اساتید و مدرسان بهائی که از مشاغل خود اخراج شده بودند، وقت و تجربه خود را آزادانه برای آموزش دانشجویان بهائی در خانه یا از طریق دوره های مکاتبه ای اختصاص دادند.
بانی دوگال میگويد: «حکومت ایران تلاش های مکرّری برای متوقف کردن این اقدام آرام، مسالمت آمیز و حیاتی کرده است.»
در سال ۱۹۹۸، مأموران حکومت حد اقل ۳۶ نفر را پس از یورش به بیش از ۵۰۰ خانه دستگیر و بیشتر تجهیزات و سوابق مؤسسه را توقیف کردند. یورش ها با محکومیت قابل توجه بین المللی روبرو شد.
در پاسخی آشکار به فشار، ایران در اواخر سال ۲۰۰۳ رسماً اعلام کرد که ستون وابستگی مذهبی را از فرم های ثبت نام دانشگاه حذف خواهد کرد.
منع مستمر
از آن زمان، مأموران حکومت ایران ادعا کرده اند که نظام آموزشی شان رو به بهائیان باز و از اعمال تبعیض آمیز آزاد است.
اما وسایل متنوعی برای منع ورود بهائیان به آموزش عالی تعبیه شده است. از جمله ایجاد موانعی برای پذیرش در سیستم کامپیوتری ملّی و نيز تلاش های گسترده برای اخراج بهائیان در صورتی که توانسته باشند در کلاس ها ثبت نام کنند.
یکی از بهائیان جوان اخیراً به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من حتی پیش از ثبت نام به عنوان یک دانشجو محروم شدم. به جای دریافت نتایج آزمون ورودی دانشگاه، عبارت 'پرونده شما نقص دارد' برایم ارسال شد و در نتيجه هرگز فرصت ثبت نام نیافتم.»
در سال ۲۰۰۶، ابلاغیه محرمانه ای از دبیر کل دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری – که بر همه دانشگاه های دولتی ایران نظارت دارد – به ۸۱ دانشگاه دستور اخراج همه دانشجويان بهائی را داد.
در نامه عنوان شده: افراد بهائی «چنانچه در حین ورود به دانشگاه یا حین تحصیل مشخص گردد که بهائی هستند، می بایست از دانشگاه اخراج گردند.»
یک ابلاغیه محرمانه در سال ۲۰۰۶ از طرف رئیس کل دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که بر همه دانشگاه های دولتی ایران نظارت دارد، به ۸۱ دانشگاه دستور می دهد همه دانشجویان بهائی را اخراج کنند. در آن ابلاغيه عنوان شده که افراد بهائی «چنانچه در حین ورود به دانشگاه یا حین تحصیل مشخص گردد که بهائی هستند، می بایست از دانشگاه اخراج گردند.»
نامه ای به تاریخ ۲ نوامبر ۲۰۰۶ از «دفتر حراست مرکزی» دانشگاه پیام نور، صادره با سرنامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران، اعلام می کند که این سیاست رسمی است که «بهائیان نمی توانند در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی ثبت نام کنند» و «در صورت ثبت نام شدن اخراج گردند.»
بهائیانی که به خاطر «نقص پرونده» یا محرومیت ناموجه از دانشگاه به دادگاه ها دادخواهی کرده اند، با احکام گروهی مثل «رد شکایت» و «ذی حق» نبودن شاکی مواجه شده اند. هر دو سند اینجا با این جمله تمام می شود: «رأی صادره ... قطعی است.»
اخراج ها در ماه های اخیر در تهران، یزد، مازندران و اصفهان رخ داده اند. در چند مورد، اين کار اندکی پیش از آغاز امتحانات پایان ترم دانشجویان بهائی انجام شده است.
یک بهائی که در یزد مهندسی می خواند، اخیراً پس از حذف نامش از سیستم، از دسترسی به حساب دانشجویی آنلاین خود محروم شد. سازمان سنجش آموزش کشور در تهران به او گفت که بهائیان هیچ گونه حق تحصیلات عالیه ندارند. وقتی او سندی کتبی مبنی بر دلیل اخراجش خواست، تقاضایش رد شد.
در نبود امکانات ديگر، بسیاری از بهائیان جوان تحصیلات خود را با مؤسسه آموزش عالی بهائی ادامه دادند.
بانی دوگال گفت: «منع دسترسی به آموزش ممکن است به ظاهر از حملات فیزیکی وارد بر جامعه یا زندانی شدن رهبران آن کم اهمیت تر جلوه کند، اما نتایج این سیاست گذاری طی نسل ها منعکس خواهد ماند.»
او افزود: «این بی عدالتی ها بخشی از سرکوب شدیدی است که کل ایران را در هم نوردیده. گروه های بزرگی از افراد جوان بر مبنای عقاید سیاسی یا دینی خود از آموزش عالی یا استفاده از آزادی بیان خود محروم هستند.»
«خواست ما اين است که بهائیان ایران – و همه کسانی که قربانی چنین تجاوزی هستند – حقوق شهروندی کامل خود را دریافت کنند تا بتوانند آرزوی قلبی خود را مبنی بر شرکت در پیشبرد ملّت خود برآورده سازند.»
خانم دوگال گفت: «احترام گذاشتن به حقوق بهائیان ایران می تواند نشان دهنده تمایل مقامات اين کشور به احترام گذاشتن به حقوق همه شهروندانش باشد.»
نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی
نیویورک، ۰۴ خرداد ۱۳۹۰ (۲۵ مه ۲۰۱۱) - سرویس خبری جامعه جهانی بهائی
یورش به خانه های حدود ۳۰ بهائی که به آموزش اعضای جوان جامعه، که توسط دولت از تحصيل دانشگاهی محروم شده اند، مشغول بودند، آخرین اقدام از سیاست های مستمر ایران برای به حاشيه راندن بزرگ ترین اقلیت دینی غیر مسلمان کشور است.
بهائیان ايران که پس از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ به صورت روشمند از آموزش عالی محروم شده اند، در نبودن راه های دیگر، برنامه های آموزشی خود را آغاز کردند.
بانی دوگال، نماینده ارشد جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد، گفت: «مقامات ایرانی آشکارا مصمم اند که آموزش جوانان را، که توسط دولت از امکانات محروم شده اند، برای جامعه بهائی غیر ممکن سازند.»
او گفت: «محروم کردن افراد از حق تحصیل محروم کردن آنها از حق زیست به عنوان افرادی آزاد و مفيد - و مشارکت در حيات جامعه شان است.»
حدود ۱۶ بهائی روز شنبه ۲۱ مه یا پس از آن دستگیر شدند. یکی از ایشان آزاد و هشت بهائی دیگر توسط مأموران وزارت اطلاعات بازجویی و بعد آزاد شدند.
بانی دوگال گفت: «این اقدام نشان می دهد که ایران میخواهد در برنامه خود برای تضعیف روحیه جوانان بهائی، نابود کردن امیدهای تحصيلی آنها و ریشه کن کردن جامعه بهائی به عنوان یک گروه زنده در کشور تا کجا پیش رود.»
او همچنین اشاره کرد که حکومت ایران در پی جویی سیاست خود آشکارا قوانين بین المللی را نقض می کند.
بر اساس میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، «هر کس باید حق آزادی فکر، وجدان و دین را داشته باشد.»
بند ۱۳ میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی «حق تحصیل هر فرد» را و این که «آموزش عالی باید بر اساس ظرفیت در دسترس همه قرار گیرد» به رسمیت می شناسد.
خانم دوگال اشاره کرد: «ایران هر دو پیمان را در سال ۱۹۷۵ امضا کرده است.»
«آزار بی شرمانه»
اخبار اولیه دستگیری ها با اعتراض دولت ها، سازمان های غیر دولتی، کنشگران حقوق بشر و دیگران مواجه شده است.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران (ICHRI) خواستار آزادی فوری این زندانیان شده است.
هادی قائمی، سخنگوی کمپین، گفت: «این حملات به مؤسسه آموزش عالی بهائی باید متوقف شود و مسئولان باید فوراً بهائیانی را که اخیراً بازداشت شده اند، آزاد کنند.»
او افزود: «تبعیضی که ایران در عرصه آموزش علیه بهائیان روا می دارد، بخشی از سیاست جاری تبعیض دینی و نقض آشکار تعهدات بین المللی آن است.»
لئوناردو لئو، رئیس کمیسیون آزادی دینی بین الملل در آمریکا، گفت: «هیچ چیز جلودار حکومت ایران در آزار بی شرمانه بهائیان در ایران نیست.»
«این که مقامات اکنون سیاستی برای منع بهائیان از ورود به دانشگاه های ایران دارند، کافی نیست و حکومت حالا به صورت روشمند میکوشد از اقدام درونی جامعه بهائی برای تأمين فرصت آموزشی فراتر از دبیرستان برای جواناناش جلوگيری کند.»
آقای لئو گفت با این دستگیری ها، «تعداد بهائیانی که اکنون زندانی هستند به ۱۰۰ نزدیک می شود، عددی که به مدت بیش از دو دهه دیده نشده بود.»
«جلوگیری از رشد و توسعه»
طی سال های پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹، تعداد زیادی از بهائیان جوان از تحصیل اخراج شدند. این محرومیت در سطح دانشگاهی تقریباً کامل بود.
هدف گرفتن ظالمانه بهائیان توسط رژیم تازه – از جمله اعدام بیش از ۲۰۰ عضو برجسته –موجب انتقاد گسترده بین المللی از جمله مجموعه ای از قطعنامه ها از طرف سازمان ملل در محکوميت نقض حقوق بشر در ایران شد.
حکومت رویکرد خود را نرم تر کرد و به دانش آموزان دوره ابتدایی و راهنمایی اجازه بازگشت به مدرسه را داد. اما دانشجویان دانشگاهی محروم ماندند.
نيت ایران از چنین سیاست هایی آن بود که - بدون مواجه شدن با تحريم های بين المللی- ۳۰۰,۰۰۰ بهائی ایران را به گوشه فراموشی براند. افشای سند محرمانه ای که برنامه ای برای «جلوگیری» از «رشد و توسعه» جامعه بهائی طرح ریزی می کرد، اين موضوع را تأييد کرد.
آين سند که در ۱۹۹۱ به امضای رهبر عالی ایران علی خامنه ای رسیده بود، اقدامات سرکوبگرانه ای علیه بهائیان، از جمله اخراج دانشجویان از دانشگاه ها، در صورتی که مشخص شود بهائی هستند، را در دستور کار قرار می داد.
مؤسسه آموزش عالی بهائی
ساز و کار ساده ای برای محروم کردن بهائیان از آموزش عالی به کار گرفته شد. از هر کس که در آزمون های ورودی دانشگاه های کشور شرکت می کرد خواسته می شد دین خود را اعلام کند. متقاضیانی که پیرو یکی از چهار دین به رسمیت شناخته شده در ایران – اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی – نبودند، محروم می شدند.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، بهائیان آثار این محرومیت را با راه اندازی برنامه آموزشی جامعه خود ، که به مؤسسه آموزش عالی بهائی (BIHE)، معروف شد، تخفیف دادند. اساتید و مدرسان بهائی که از مشاغل خود اخراج شده بودند، وقت و تجربه خود را آزادانه برای آموزش دانشجویان بهائی در خانه یا از طریق دوره های مکاتبه ای اختصاص دادند.
بانی دوگال میگويد: «حکومت ایران تلاش های مکرّری برای متوقف کردن این اقدام آرام، مسالمت آمیز و حیاتی کرده است.»
در سال ۱۹۹۸، مأموران حکومت حد اقل ۳۶ نفر را پس از یورش به بیش از ۵۰۰ خانه دستگیر و بیشتر تجهیزات و سوابق مؤسسه را توقیف کردند. یورش ها با محکومیت قابل توجه بین المللی روبرو شد.
در پاسخی آشکار به فشار، ایران در اواخر سال ۲۰۰۳ رسماً اعلام کرد که ستون وابستگی مذهبی را از فرم های ثبت نام دانشگاه حذف خواهد کرد.
منع مستمر
از آن زمان، مأموران حکومت ایران ادعا کرده اند که نظام آموزشی شان رو به بهائیان باز و از اعمال تبعیض آمیز آزاد است.
اما وسایل متنوعی برای منع ورود بهائیان به آموزش عالی تعبیه شده است. از جمله ایجاد موانعی برای پذیرش در سیستم کامپیوتری ملّی و نيز تلاش های گسترده برای اخراج بهائیان در صورتی که توانسته باشند در کلاس ها ثبت نام کنند.
یکی از بهائیان جوان اخیراً به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من حتی پیش از ثبت نام به عنوان یک دانشجو محروم شدم. به جای دریافت نتایج آزمون ورودی دانشگاه، عبارت 'پرونده شما نقص دارد' برایم ارسال شد و در نتيجه هرگز فرصت ثبت نام نیافتم.»
در سال ۲۰۰۶، ابلاغیه محرمانه ای از دبیر کل دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری – که بر همه دانشگاه های دولتی ایران نظارت دارد – به ۸۱ دانشگاه دستور اخراج همه دانشجويان بهائی را داد.
در نامه عنوان شده: افراد بهائی «چنانچه در حین ورود به دانشگاه یا حین تحصیل مشخص گردد که بهائی هستند، می بایست از دانشگاه اخراج گردند.»
یک ابلاغیه محرمانه در سال ۲۰۰۶ از طرف رئیس کل دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که بر همه دانشگاه های دولتی ایران نظارت دارد، به ۸۱ دانشگاه دستور می دهد همه دانشجویان بهائی را اخراج کنند. در آن ابلاغيه عنوان شده که افراد بهائی «چنانچه در حین ورود به دانشگاه یا حین تحصیل مشخص گردد که بهائی هستند، می بایست از دانشگاه اخراج گردند.»
نامه ای به تاریخ ۲ نوامبر ۲۰۰۶ از «دفتر حراست مرکزی» دانشگاه پیام نور، صادره با سرنامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران، اعلام می کند که این سیاست رسمی است که «بهائیان نمی توانند در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی ثبت نام کنند» و «در صورت ثبت نام شدن اخراج گردند.»
بهائیانی که به خاطر «نقص پرونده» یا محرومیت ناموجه از دانشگاه به دادگاه ها دادخواهی کرده اند، با احکام گروهی مثل «رد شکایت» و «ذی حق» نبودن شاکی مواجه شده اند. هر دو سند اینجا با این جمله تمام می شود: «رأی صادره ... قطعی است.»اخراج ها در ماه های اخیر در تهران، یزد، مازندران و اصفهان رخ داده اند. در چند مورد، اين کار اندکی پیش از آغاز امتحانات پایان ترم دانشجویان بهائی انجام شده است.
یک بهائی که در یزد مهندسی می خواند، اخیراً پس از حذف نامش از سیستم، از دسترسی به حساب دانشجویی آنلاین خود محروم شد. سازمان سنجش آموزش کشور در تهران به او گفت که بهائیان هیچ گونه حق تحصیلات عالیه ندارند. وقتی او سندی کتبی مبنی بر دلیل اخراجش خواست، تقاضایش رد شد.
در نبود امکانات ديگر، بسیاری از بهائیان جوان تحصیلات خود را با مؤسسه آموزش عالی بهائی ادامه دادند.
بانی دوگال گفت: «منع دسترسی به آموزش ممکن است به ظاهر از حملات فیزیکی وارد بر جامعه یا زندانی شدن رهبران آن کم اهمیت تر جلوه کند، اما نتایج این سیاست گذاری طی نسل ها منعکس خواهد ماند.»
او افزود: «این بی عدالتی ها بخشی از سرکوب شدیدی است که کل ایران را در هم نوردیده. گروه های بزرگی از افراد جوان بر مبنای عقاید سیاسی یا دینی خود از آموزش عالی یا استفاده از آزادی بیان خود محروم هستند.»
«خواست ما اين است که بهائیان ایران – و همه کسانی که قربانی چنین تجاوزی هستند – حقوق شهروندی کامل خود را دریافت کنند تا بتوانند آرزوی قلبی خود را مبنی بر شرکت در پیشبرد ملّت خود برآورده سازند.»
خانم دوگال گفت: «احترام گذاشتن به حقوق بهائیان ایران می تواند نشان دهنده تمایل مقامات اين کشور به احترام گذاشتن به حقوق همه شهروندانش باشد.»
نقل از: سرویس خبری جامعه جهانی بهائی
No comments:
Post a Comment